Τρυφερά πέλματα αφήνονται
στο δροσερό φίλημα του κύματος
με τη φροντίδα αγάπης πρωτόγνωρης.
Κρύσταλλα από στιγμές
ξοδεύονται τα χαμόγελα,
καθώς μικρές κινήσεις συνοδεύουν
τον πρώτο βηματισμό στο απέραντο.
Σαν καλοκαίρι πάντα
αντηχεί η ζωή σου μέσα μου,
διαλύοντας
σαν τον αφρό της θάλασσας
το σκιερό περίγραμμα της άμμου.
Μικρή στροφή της κεφαλής.
Τα βήματα βαραίνουν,
αναζητούν της χρείας υποστήριγμα.
Δρασκέλισμα δειλό και φοβισμένο
με δίχως αναπτέρωση.
Παραίτηση αποφασισμένη
μειώνει της χαράς το απροσδόκητο.
Μ’ ένα βλεφάρισμα μοιάζει
το πέρασμα από το φως της γέννησης
στης δύσης τη στερνή βουτιά.
Μία στιγμή μονάχα.
_
γράφει η Θεοδώρα Σταυράκου
0 Σχόλια