Κάποτε, σε μια δίνη ατυχιών
θα συνταράχτηκε ο νους
και του έμεινε κουσούρι:
πάντοτε και παντού
το χειρότερο να βλέπει να ‘ρχεται.
Ευτυχώς, σ ένα τσεπάκι του t-shirt μου φώλιασα
το σκιουράκι της ελπίδας
κάτω από τη φωλιά του
όταν λιπόθυμο το βρήκα.
Σε κανέναν δεν το αφήνω να φανερωθεί
μόνο στην κόρη μου,
στον άντρα μου,
καμιά φορά ίσως σ’ εμένα.
Φροντίζω μόνο να μη μου διψάει κ να μην πεινά.
Και να χορεύει ασύλληπτα
όπως βαρούνε γιορτινά
κάτω απ’ τα πόδια του
τα ντέφια της καρδιάς
σειόμενης βελανιδιάς.
_
γράφει η Κωνσταντίνα Σκουφή
0 Σχόλια