Έξι και τριάντα. Τα μάτια μου ανοίγουν απότομα πάντα την ίδια ώρα, όταν η σιγαλιά της νύχτας δίνει τη σκυτάλη διστακτικά στους πρώτους ήχους του πρωινού. Κλείνω τα μάτια και αφουγκράζομαι τη θάλασσα. Ο απαλός παφλασμός των κυμάτων με νανουρίζει γλυκά....

    Πράξη τελευταία Ώρα έξι και τριάντα Πουλιά κρέμονται σήμερα απ’ τις τσέπες μου Από το τρύπιο μου σώμα Ψίχουλο ψίχουλο Το μεδούλι μου θα θηρεύσουν Από την άνευρη σάρκα μου[...] _ γράφει η Άννα...

Η καλή ημέρα από το πρωί φαίνεται, λέει η παροιμία κι αν κρίνω από την έναρξη της δικής μου, το τέλος της μόνο καλό δεν προοιωνιζόταν. Είναι κάτι μέρες, βρε παιδί μου, που λες ότι το σύμπαν συνωμοτεί για να σου τις χαλάσει κι ας μας παραμύθιαζε τόσα χρόνια ο Κοέλιο με...

Άνοιξε τα μάτια όσο το σκοτάδι ήταν ακόμη πυκνό. Ρολόι δε χρειάστηκε να κοιτάξει. Ήξερε. Ήταν 6.30 ακριβώς. Η ώρα που πάντοτε ξυπνούσε. Σηκώθηκε και πήγε κατευθείαν στο παράθυρο. Άνοιξε τα ξύλινα παντζούρια και ένα αεράκι φθινοπωρινό, δροσερό, καθάριο, φερμένο από τα...

Μια μέλισσα στέκεται ακίνητη εδώ και ώρα πάνω στο τζάμι μου. Δείχνει κουρασμένη σχεδόν εξουθενωμένη. Πλησιάζω το χέρι μου και ακουμπώ το τζάμι. Για δες την. Πάει κοντά του χωρίς να φοβάται. Ακούω το μουρμούρισμά της. Τραγουδάει. Ναι. Τραγουδάει. Τι όμορφα. Ξέρω τι θα...