(Αρχή μιας ιστορίας που συνεχίζει να γράφεται)

Στις 6.30 το πρωί, την ώρα που προσπαθείς να κερδίσεις λίγο ύπνο ακόμα, βλέπεις παράξενα όνειρα… Βλέπεις ας πούμε – πράγμα αλλόκοτο και να το φανταστείς – έναν κρατήρα να ανοίγει στη μέση του δρόμου και τα σπίτια, τα δέντρα και οι άνθρωποι, όλοι να μένουν στη θέση τους σαν να μην έγινε τίποτα, σαν να υπήρχε αυτή η τρύπα από πάντα μπροστά στα μάτια τους. Αυτή είναι η πραγματικότητα του ονείρου. Μονάχα εσύ το βλέπεις παράξενο. Για όλους τους άλλους είναι απόλυτα λογικό. Μέχρι που φθάνεις και εσύ να συμμορφωθείς με την αντίληψη των πολλών από φόβο. Έτσι πεθαίνει η αλήθεια μέσα στα όνειρα. Την κυνηγάς προσέχοντας μη σε πάρουν χαμπάρι και εκείνη απομακρύνεται με τρελούς ρυθμούς. Μονάχα όταν θα έχεις γίνει ένα με τον παραλογισμό η λογική θα έρθει να σε ξυπνήσει.
Έχασα όμως τη σειρά. Στη γειτονιά μας φύτρωσε ένας κρατήρας. Σκέφτομαι πώς πρέπει να είναι η κορυφή ενός ηφαιστείου. Τι ξέρω από ηφαίστεια; Καλά – καλά ούτε σε ντοκιμαντέρ δεν τα έχω δει. Κανίβαλοι ντυμένοι στο σχήμα της πέτρας. Η Θήρα βούλιαξε τους Μινωίτες. Ο Βεζούβιος έθαψε την Πομπηία στη στάχτη και έπνιξε στον Πλίνιο. Η Αίτνα καταβρόχθισε τον Εμπεδοκλή όταν θέλησε να την εξερευνήσει. Κάποτε είχα διαβάσει μια ιστορία για τρεις ανθρώπους που μπήκαν σε ένα Ηφαίστειο στην Ισλανδία αναζητώντας το κέντρο της γης. Ξεβράστηκαν μετά από πολλές ταλαιπωρίες σε έναν άλλο κρατήρα κάπου στον Ατλαντικό. Αρκετά όμως με τα ιστορικά. Έφθασαν πια το ορισμένο μέτρο.
Αυτός ο κρατήρας δεν έχει βουνό. Πρέπει τόσα χρόνια να ζούμε πάνω στο βουνό δίχως να το έχουμε καταλάβει. Μας δώσανε άδειες στην πολεοδομία για να χτίσουμε σπίτια πάνω στο Ηφαίστειο; Όχι! Στη φαντασία του ύπνου δεν υπάρχει πολεοδομία. Δεν υπάρχουν καν ξύλινοι φράχτες ή έστω δέντρα, από εκείνα τα αλύγιστα ξύλα που φύτευαν τα παλιά χρόνια για να ορίζουν τα όρια των χωραφιών.
Ζούμε την κατάργηση των ορίων. Τόσο αλλόκοτα, που ο «πυρήνας δεν φαίνεται», αλλά ανεβαίνει αυτοπροσώπως και θρονιάζεται στο κέντρο. Με τόση μαεστρία που δεν νιώθουμε αν ζούμε ή αν κοιμόμαστε. Όταν σου συμβαίνει κάτι απρόσμενο στοχάζεσαι αν αυτό έγινε στ’ αλήθεια. Όλα αυτά όμως για τα οποία απορείς είναι πράγματα που θυμάσαι σε βάθος. Σε τέτοιο βάθος και με τέτοια ακρίβεια, που τελικά αμφιβάλλουμε για την πιστότητα όσων διηγούμαστε. Γιατί όποιον και αν ρωτήσεις θα σου δώσει τη δική του εκδοχή της αλήθειας. Μιας αλήθειας τρομερής, επειδή ακριβώς δεν μπορεί μήτε να αμφισβητηθεί μήτε να αποδειχθεί.
Ως εδώ όμως όλα αυτά. Η σκηνή είναι έτοιμη και είναι παντού. Άνθρωποι περπατούν ήδη πάνω της. Άλλοι βλέπουν μόνο εκεί που θέλουν. Άλλοι στοχάζομαι πώς έχουν μεταμορφωθεί σε μάτια με τους τριπλούς χιτώνες και τους φακούς τους παρατεταγμένους απέναντι σε αυτό το καινούριο είδος κόσμου. Αρκετά όμως με όλα αυτά. Ας αρχίσουμε τώρα τον λόγο μας.

_

γράφει ο Χρήστος Τσαγκάρης