Την έβλεπα πάντα μέσα από ένα βρώμικο κλειστό παράθυρο.
Τα ψυχρά πράσινα μάτια της με θωρούσαν εξεταστικά πίσω απ’ της ρωγμές και την αιώνια σκόνη που αναπαυόταν πάνω στο λερό τζάμι, ενώ το πρόστυχο χαμόγελο της γεννούσε ανείπωτους πόθους.
Το δέρμα της ήταν χλωμό και τα χείλη της είχαν το χρώμα του νεκρού τριαντάφυλλου που με τα πέταλα του σκορπισμένα κείτεται μοναχό στην άκρη μιας αυλής.
Μου μιλούσε πάντα ψιθυριστά και η φωνή της έγλειφε βασανιστικά της απόκρημνες χαράδρες του μυαλού μου, ενώ μέσα από τα πυρόξανθα μαλλιά της ακουγόντουσαν σαν ανεπαίσθητο θρόισμα οι φυλακισμένες ψυχές αυτών που κάποτε τόλμησαν να την αγαπήσουν
Δεν την έβλεπα συχνά αλλά πήγαινα να τη δω περισσότερες φορές από ότι θα ήθελα να παραδεχθώ.
Την άκουγα να μου μιλά ώρες για δράκους μάγισσες και ξωτικά, για καταραμένες αγάπες που στοιχειώνουν στα δάση της κρυστάλλινες λίμνες, κι εραστές που ουρλιάζουν από τα βάθη της κόλασης εκλιπαρώντας για συγχώρεση, ενώ με τα λευκά μακριά της χέρια θώπευε το γυμνό κορμί της.
Κάθε φορά που ήταν για να φύγω το μάνταλο έπεφτε και το παράθυρο άνοιγε μια πιθαμή με τους μεντεσέδες του να τρίζουν και την παγωνιά που ξεχυνόταν από μέσα να με τυλίγει σαν σάβανο βουτηγμένο στη λάσπη.
Ποτέ δεν μπήκα και ποτέ δεν με προσκάλεσε να μπω, απλά έφευγα χωρίς αντίο νοιώθοντας το βλέμμα της στην πλάτη μου σαν πυρωμένο σίδερο, ώσπου ένα βράδυ που ακόμα και οι λύκοι δεν ούρλιαζαν στο ολόγιομο φεγγάρι κι ο μανιασμένος άνεμος μαστίγωνε λυσσαλέα τα δέντρα παρασύροντας τα νεκρά πεσμένα στο χώμα φθινοπωρινά φύλλα σε ένα άγριο Rock N Roll, έσπρωξα το παράθυρο και μπήκα, διάβηκα το κατώφλι αντικρίζοντας τη για πρώτη φορά από κοντά, αλλά αυτό που έβλεπα ως τώρα απ’ έξω ήταν η εικόνα, από μέσα είδα την ψυχή. Σκουλήκια έρπονταν σε ένα μαύρο φολιδωτό σώμα και το θρυμματισμένο ψωραλέο της κρανίο κοσμούσε ένα πρόσωπο σε αποσύνθεση.
Προσπάθησα να φύγω, να τρέξω όσο μπορώ πιο μακριά, αλλά δεν πρόλαβα.
Το μόνο που πρόλαβα να κάνω ήταν να ουρλιάξω, ναι να ουρλιάξω.
Και από τότε δεν έχω σταματήσει ποτέ.

_

γράφει ο Χρήστος Πανούδης