Σαν άνεμος κουρσάρος ο έρωτας
ζητά να διαφεντέψει αλλότρια γη.
Με χαμόγελο λάγνο βυθίζει
της σαγήνης τα βέλη στη λογική.
Στην πλανεύτρα ματιά του υψώνω
σημαία την ψυχή μου, λευκό πανί.
Στων χειλιών του την άκρη
γλυκά στάζει οδύνη, η ηδονή.
Με το κάθε άγγιγμα του,
άπληστα εξουσιάζει του κορμιού την πνοή.
Σε υγρής νύχτας το χάδι
θρηνώ τις άμυνες μου, μόνο για μία στιγμή.
Του πόθου η φλόγα φουντώνει
στου άσωτου ανέμου την κάθε ριπή.
Το ασίγαστο πάθος μπορεί να κοπάσει,
όταν μόνο τα πάντα θα έχουν καεί.
Ένα ανάλαφρο αγέρι, σιωπηρά
θα σκορπίσει τις στάχτες, κάποιο πρωί.
Στον δακρύων το χάρτη
ταξιδεύει την καρδιά μου…
τσακισμένο σκαρί.
Το στερνό αντίο στραγγίζει
στων δακτύλων την άκρη…
βαθιά η πληγή.
Μα … αν μια μέρα ψηλαφίσω τα ίχνη εκείνα,
που μοιραία σφραγίσαν τη δική μου ψυχή,
του έρωτα την κάθε ουλή διακρίνω,
σαν πολύτιμο λίθο απ’ ατόφια ζωή.
_
Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!
πολύ ωραίες οι εικόνες που ξετυλίγονται..
σημαία η ψυχή λευκό πανί…
ένα ανάλαφρο αγέρι που σκορπίζει τις στάχτες
και στο πέρασμα του χρόνου οι ουλές του έρωτα είναι οι πολύτιμοι λίθοι μας…
ο,τι έπρεπε για μια ασύγνωστη σχεδόν καλοκαιρινή νύχτα…
Φέτος έχω την αίσθηση πως μια ο χειμώνας, μια το καλοκαίρι, προσπαθούν να μας κλέψουν την άνοιξη, την κατεξοχήν εποχή του έρωτα … Κυρία Τζουγανάκη χαίρομαι που σας άρεσαν οι συγκεκριμένες εικόνες. Σας ευχαριστώ για το σχόλιο. Την Καλημέρα μου !!!
Χαίρομαι που οι άνθρωποι κάποτε ερωτεύθηκαν αλλά κυρίως χαίρομαι επειδή εξακολουθούν να ερωτεύονται!!