Έσχατη λύση
Κρύωνες ...
κρύωνες πολύ εκείνη τη μέρα
κι ας ήταν κατακαλόκαιρο
κι ας σε έκαιγε το φως μες στο σκοτάδι σου
εσύ κρύωνες.
Για τόσες ανώφελες πράξεις
για τα ανήμπορα όνειρα
κρύωνες ...
για τις μέρες, που δεν ξεχώριζαν από τις νύχτες
για τα προσωπεία σου, που μπερδεύονταν μεταξύ τους
μέσα από τις τόσες εναλλαγές
για το ανέφικτο πλάνο της ύπαρξής μας
γιατί σκόνταφτες διαρκώς στο ένα
και μοναδικό εμπόδιο, που πάντοτε
έβρισκες μπροστά σου και ήταν εκείνο, που
σε χαστούκιζε καθημερινά και σε τιμωρούσε έτσι
είναι η αλήθεια πολύ βάναυσα για την ολιγωρία σου.
Κι εσύ κρύωνες ...
κρύωνες όλο και πιο πολύ κάθε μέρα
κι εγκλώβιζες την αδύναμη ύπαρξή σου σε ανείπωτες λέξεις
θάβοντας τις κραυγές του πόνου βαθιά στο νου.
Έτσι όλο και μεγάλωνε το εμπόδιο μέσα στο μυαλό σου
τι άλλο να έκανε κι εκείνο
στο τέλος σάλεψε
ως έσχατη λύση και άμυνα απέναντι στον εαυτό σου.
_
γράφει η Άννα Ρουμελιώτη
Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!
Πολύ όμορφο το ποίημά σου Άννα, έτσι είναι κρυώνει η ψυχή όταν σκοντάφτει σε εμπόδια κι όταν δε βγάζει τον πόνο προς τα έξω αυτός γιγαντώνεται . Σε μια κλωστή κρέμεται και το μυαλό για να μη σαλέψει.
Έτσι είναι Χριστίνα μου!Σε ευχαριστώ πάρα πολύ!!
Έξοχο. Με άγγιξε…
Σας ευχαριστώ πάρα πολύ!Με τιμάτε κύριε Πετρουλάκη!
Έτσι γίνεται πάντα, όταν η καρδιά κρυώνει, σκοντάφτει, εγκλωβίζετε… το μυαλό σαλεύει και ψάχνει για έσχατες λύσεις!!! Πολύ ωραίο!!!Μπράβο Άννα μου!!!
Πολύ δυνατό και υπέροχο Άννα μου. Μου άρεσε πάρα πολύ!
Ευχαριστώ πάρα πολύ Σοφία μου!Καλό βράδυ!
Πολύ μου αρέσει που σου άρεσε Έλενά μου 😉 Καλό βράδυ εύχομαι!
Απλά, ΥΠΕΡΟΧΟ και δυστυχώς τόσο αληθινό….
Το ποίημα σου μας ζέστανε τη φωλιά της μοναξιάς μας με μια αλήθεια που λάμπει σαν ήλιος!
Μπράβο Άννα…..
Αυτή η συσσώρευση…πόση παγωνιά… Καλή σου μέρα φιλενάδα..
Η αλήθεια δυστυχής …. ενώ θα έπρεπε να συμβαίνει το αντίθετο… σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια Αθηνά μου. Καλημέρα!
Τι όμορφα λόγια κυρία Χρυσούλα 🙂 σας ευχαριστώ πολύ!Την καλημέρα μου!
Η παγωνιά της ματαίωσης του εαυτού ναι Μάχη μου.Την καλημέρα μου 🙂