Ή φεύγω ή έφευγα ή θα φύγω.
Όχι δεν είμαστε όλοι το ίδιο.
Θα κατευθυνθώ προς τα εκεί
που φυσάει ο άνεμος τα μαλλιά μου.
Πάντα ονειρευόμουν να κολυμπήσω στα χρώματα
του δειλινού.
Όχι δεν είναι διπλά τα ηλιοβασιλέματα
διπλά είναι τα κρεβάτια που υπονοούν τον έρωτα.
Θα φύγω ή έφευγα ή θα φύγω
θα πάω εκεί που με χτυπούν ριπές ξεχωριστής μοναδικότητας
στο χέρι που με σπρώχνει στης δικαιοσύνης τη τυφλότητα.
Στους φάρους που λυσσομανά το κύμα
χωράει η αγκαλιά μου θύελλες που προστατεύουν
τρυφερές βεβαιότητες.
Θα πάω εκεί που δεν ανακυκλώνεται ο έρωτας
όχι δεν είμαστε όλοι το ίδιο
οι μέλισσες αρκούν να γονιμοποιήσουν τα λουλούδια
υπάρχουν άνθη που ζούνε ευτυχισμένα γνωρίζοντας
πως αυτή είναι η πρώτη και η τελευταία τους ανάσα.
‘Η φεύγω ή έφευγα ‘η θα φύγω
μεγάλωσα αγαπώντας τη σύζευξη της ουτοπίας
σώματος και μυαλού
κυνηγώντας της αλήθειας μου τους εθισμούς,

_

γράφει η Κωνσταντίνα Γεωργαντοπούλου