Κοίτα, με σκυμμένο κεφάλι πάνε στη δουλειά, πόσο αργά βαδίζουν, δε βιάζονται να πιάσουν ζωή. Πρόχειρα καταλύματα σταβλισμού ιδεών για ένα καρβέλι ψωμί, Υπέροχα σχέδια οδηγούν στην εξορία καταδικασμένα χαμόγελα. Κοίτα πώς μας πληγώνουν οι λέξεις οι μελλοντικές. Στα...

Αργά σε μια τόση μικρή νύχτα. Σίγουρα κάποιος τραγουδάει για το χάραμα καθισμένος στα σκαλιά της βιβλιοθήκης. Κάθε λεπτό αποτελείται από αφηγήσεις χαμένων ψευδαισθήσεων, από εκείνες που κράταγες με εμμονή για να επιβεβαιώνεις την ύπαρξη της σάρκας. Η νόηση της...

Ερωτήθηκε αν θα ζούσε σε άλλη χώρα. Σε άλλη ήπειρο. Οι αποστάσεις δεν είναι αντάξιες λόγου. Ολιγαρκή όνειρα μη νομίσεις πως είναι μακρινά. Οι χαρτογράφοι της ζωής μας, μετρούν με το μοιρογνωμόνιο και μας τοποθετούν στο χάρτη. Μοιάζει εύκολο να ανοίξεις το χαρτί με...

Πιστεύω, στη δόνηση που αφήνουν οι άνθρωποι όταν φεύγουν από τη σκέψη. Διάβασέ με, ζητούνται μουσικοί για ενορχήστρωση άηχων λέξεων. Διάβασέ με, είμαι άνθρωπος που ακούει επιλεκτικά, σε ακούω σαν κλαις, αγάπησε την ανυπακοή της προσευχής μου. Διάβασέ με, οι...

Ήταν στο δρόμο μαζί με χιλιάδες, χιλιάδες στιγμές βιαστικά περνούσαν. Οι τοίχοι έγραφαν ποιήματα αόρατα, ανθρώπων που ασφυκτιούσαν στις λέξεις. Όλα είχαν ειπωθεί μα ποιος είναι εκείνος που τα άκουσε; Δεν υποτιμούσε τη βιασύνη, δεν είχε άμμο να βουλιάξει τα πόδια,...

Άλλαζα με το νου τις εικόνες. Έβαλα μια αχτίδα να χρυσίζει στα μαλλιά έναν μεγάλο δρόμο που έχει μονάχα ορίζοντα  σε μάτια αγαπημένα. Έβαλα τα χρώματα της αρεσκείας μου στα ξερά φύλλα και ένα ποτάμι να κόβει στα δυο το σώμα. Δε μου ήταν δυσάρεστο να σκέφτομαι τη...

Είναι μέρες αντίστροφες που το ημερολόγιο θυμίζει καραμέλα. Αυτό έκανα πέρυσι και αυτό πρόπερσι. Ο φόβος της επανάληψης λέξεων που δεν επισκευάζονται  δε μετατρέπονται και δε μεταποιούνται. Η ματαιότητα ως να πηγαίνω να αγοράσω  ωδικά πουλιά που θα τα κλείσω σε...

απόσπασμα από το καλλιτεχνικό ημερολόγιο 2017 του ιστότοπου τοβιβλίο.net και των εκδόσεων "τοβιβλίο". Το βιβλίο μπορείτε να το κατεβάσετε ελεύθερα κάνοντας κλικ στην εικόνα πιο κάτω Κλικ εδώ για περισσότερες πληροφορίες για το Καλλιτεχνικό ημερολόγιο 2016Κράτα...

Φρεσκολουσμένα μαλλιά Η υγρασία θα τα χαλάσει το ξέρει Έχει τη σημασία του αυτό Θα επανέλθει σε αυτό που προσπαθεί να καλλωπίσει Μάλλον, θα ανακουφιστεί από την απομάκρυνση, από όποια προσταγή έχει δει στα γυαλιστερά χαρτιά Υπάρχουν δίπλα της άνθρωποι που ζούνε...

  Άντρας σε ασπρόμαυρο δρόμο μικραίνει τη μέρα του. Ηθικός αυτουργός απουσίας. Οι ρυτίδες έκφρασης βάθυναν, ο έρωτάς του διαβάζει ανατομία. Εδώ να έρθεις υπάρχει ελπίδα να μεγαλώσει η νύχτα. Σχεδιάζει με το δάχτυλο μονοπάτια φωτισμένα με λευκό φως. Είμαι...

Θέλω ένα φιλί ακόμα που να μυρίζει χιόνι και κούτσουρο που σιγοκαίγεται. Σαν σφράγισμα πως ο χιονιάς ανήκει στη φωτιά. Είναι ο καιρός συγκομιδής των ζηλευτών των αγκαλιών και δε ρωτώ ποιος άνεμος ανάβει τη φωτιά. _ γράφει η Κωνσταντίνα...

Μας γοητεύει η σκοτεινιά. Καταραμένοι ποιητές αφήσατε τις θλιμμένες σας στιγμές σε γκρίζα σύννεφα με τον ήλιο να υποβόσκει σε υγρά μάτια. Κι εμείς, στεγνοί κατάστεγνοι με την ανάσα της ροής στ' ανοιχτά ρουθούνια να 'χουμε ρίξει άγκυρα στο σύννεφο· οδυνηρά παρόντες...

Έχω να μοιραστώ τα πάντα δεν έχω να μοιραστώ τίποτα. Σε τούτη τη ζωή μισοί μένουμε. Μισοί στο σώμα μας να κατοικούμε και μισοί σε άλλο σώμα. Η παλάμη μου σκεπάζει τα μάτια κι αν κλαίω δεν φαίνεται. Έχω να πω μα σωπαίνω η καθοδήγηση του χεριού αυτόματη σιωπηλά σπάνε...

Στης πόλης στάθηκα ένα πεζούλι Δίπλα μου έτρωγαν τα περιστέρια ψίχουλα. Ήταν ήσυχα και ήμουν μονάχη καθώς παρατηρούσα ένα μισογκρεμισμένο μπαλκόνι ενός νεοκλασικού σπιτιού. Φορούσα καφέ μπλουζάκι με ανοιχτό το ντεκολτέ τίποτα το σημαντικό μα φαίνεται αρκετά...

Μια σκέψη παλεύει σε πράξεις εγκωμιαστικές του δρόμου, του σπιτιού των αίθριων ουτοπιών. Γιατί άραγε οι καλοκαιρινές νύχτες ποτισμένες είναι από παραισθήσεις μεθυσιών που δεν έγιναν από κορμιά που βυθίζονται στη λίμνη του ιδρώτα; Κάπου στο βάθος της εικόνας κοιτάζω...

Ή φεύγω ή έφευγα ή θα φύγω. Όχι δεν είμαστε όλοι το ίδιο. Θα κατευθυνθώ προς τα εκεί που φυσάει ο άνεμος τα μαλλιά μου. Πάντα ονειρευόμουν να κολυμπήσω στα χρώματα του δειλινού. Όχι δεν είναι διπλά τα ηλιοβασιλέματα διπλά είναι τα κρεβάτια που υπονοούν τον έρωτα....

Η θύμηση της οσμής Έπειτα κατάχαμα οι χτύποι ηδονικά να αγκαλιάζουν το κορμί Μοσχομυρίζουν ακόμα και τα ψέματα Ό,τι εισχωρεί εντός μου απουσιάζει ό,τι εισχωρεί εντός μου είναι παρόν Η πόλη αναβιώνει τις παθιασμένες ματαιότητες κλείνει το στόμα σαν νιώθει πως...

Στα όμορφα θαλασσινά βράδια μόνο χαρά κι έρωτας επιτρέπεται τούτος είναι ο σκοπός τους λόγια των είκοσι... Κι όπως βουτάγαμε πόδια και μνήμες στο νερό γελώντας και φλυαρώντας ένα δάκρυ έφυγε για ό,τι βράχηκε. Για δες τα φώτα απέναντι παλιές καρφίτσες μαμάδων...

Λεπτομέρειες ημιφωτισμένων αισθήσεων. Ηλιοβαστούσες μπρoς στον καθρέφτη. Με έπαρση πως ελέγχουν το φως. Ως το πρωί θα έχουν ξεχάσει το μαύρο των πόθων. Θα εκμεταλευτούν τη λάμψη των χρυσαφί αποχρώσεων με τον ελάχιστο βαθμό επίγνωσης τι είναι αγάπη καιόμενη. Μην...