Θέλω να φωνάξω,
να ακουστώ
στα πέρατα της οικουμένης.
Θέλω να ουρλιάξω
να μ’ ακούσουν
στα έγκατα της γης.
Θέλω ν’ απλώσω
τα χέρια
να φτάσουν εκεί
που ούτε η ματιά μου φτάνει.
Θέλω να κλάψω
και τα δάκρυά μου
να πνίξουν
όλους αυτούς που αρνούνται
να δουν,
ν’ ακούσουν,
να νοιώσουν,
τον πόνο που προκαλούν
και μοιράζουν,
χωρίς να νοιάζονται διόλου.
Σταματήστε, όλοι εσείς,
μικροί και μεγάλοι,
ξακουστοί και ασήμαντοι
να ζήτε
σαν πτωματοφάγα σκουλήκια και όρνια,
από όλους όσους αφανίζετε.
Κι εσείς
που ζυγίζετε και αποφασίζετε
την ιστορία τούτου του πλανήτη,
σταματήστε
να διώχνετε
ανθρώπους, λαούς ολάκερους
από τα σπίτια,
τα χωριά και τις πόλεις,
από τις χώρες τους.
Ήμαρτον,
το χρήμα δεν θα σώσει
κανέναν.
Αλίμονο,
οι πρόσφυγες κι οι μετανάστες
δεν είναι άνθρωποι
ενός κατώτερου Θεού.
Όλοι εσείς,
οι πέντε, οι δέκα, οι εκατό,
άντε και οι χιλιάδες,
δεν είστε Θεοί
μήτε καν Διάβολοι.
Ανθρωποειδή,
απαίσια κι αιμοχαρή,
που τα όρνια,
τα άγρια θηρία και οι ύαινες
είναι πολύ πιο καθαρά ζωντανά
μπροστά σε όλους εσάς
και στον καθένα από σας.
Αξιολύπητες,
άκαρδες και άπονες υπάρξεις,
σας είπε κανείς
πως θα ζήσετε αιώνια;
–
γράφει η Αθηνά Μαραβέγια
0 Σχόλια