Ίχνη…
Τη νύχτα σβήνω όλα μου τα ίχνη,
που η μέρα καταχράστηκε
διαγράφω τη μνήμη
γίνομαι λήθη
και τσουλάω ήρεμα
σε σκοτεινά μονοπάτια
με οδηγό μου τα αστέρια
να μου φωτίζουν τα μάτια.
Τη νύχτα γίνομαι αέρας γλυκός
και φυσάω με στοργή
στων παιδιών την πληγή.
Γίνομαι ρυάκι δροσερό,
που κυλάω και τραγουδώ
και νανούρισμα γίνομαι απαλό.
Τη νύχτα είμαι ξεχασμένο φυλακτό
ξεχασμένη συγγνώμη,
που σε κάποιον τη χρωστώ.
Κι όταν η επόμενη μέρα ξημερώσει
καινούρια ίχνη να διαγράψω προσπαθώ
χαμένη ακόμα σε ένα όνειρο νυχτερινό…
_
γράφει η Άννα Ρουμελιώτη
Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!
Κυλάει ωραία, σαν μια μελένια υπόσχεση.
Βρίσκεται εκεί όπου ο ήχος είναι το βήμα προς την μουσική και της ευδαιμονία του όντος.
Κι ας είναι η ζωή μια λυπητερή ιστορία..
Τα σχολια σας με συγκινουν!Σας ευχαριστω παρα πολυ!!
Άννα μου με συγκίνησε πολύ το ποίημα σου!!
Ευχαριστώ γι’ αυτο το μελωδικό, αέρινο ταξίδι!!!
Ελένη μου εγώ σε ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια!!
Τι όμορφα που το έχεις χτίσει το ποίημα σου Άννα.
Με συγκίνησε…μπράβο!!
Κι εσύ με συγκινείς Μάχη μου..το μπράβο σου είναι δύναμη!!Σε ευχαριστώ!!