Μια δέσμη αστερόσκονης  έφυγε απ’ το χέρι του Άγιου! Καρφώθηκε στο χιονισμένο έδαφος, ακριβώς δίπλα στον Χιονάνθρωπο! Ένας μικρός ανεμοστρόβιλος από χιόνι και αστερόσκονη δημιουργήθηκε κι αμέσως άρχισε να στριφογυρίζει γύρω του, μέχρι που,  με μια απότομη και κοφτή κίνηση, έπεσε πάνω του! Παρακολουθούσα άφωνος αυτό που συνέβαινε και δε μπορούσα να το πιστέψω! Ο Χιονάνθρωπος τραντάχτηκε τόσο πολύ που το κεφάλι του έκανε δυο πλήρεις περιστροφές γύρω απ’ το σώμα του. Για μια στιγμή πίστεψα πως ο φίλος μου είχε διαλυθεί! Είχα πάρει τέτοια τρομάρα, που θυμάμαι πως τον ρώτησα αν ήταν καλά. Φυσικά, δεν περίμενα να μου απαντήσει κι έτσι στράφηκα προς τον ουρανό. Μήπως κι έβλεπα ξανά το έλκηθρο του Άγιου Βασίλη. Τότε συνέβη κάτι που, αν δεν το ζούσα, δε θα το πίστευα. Προς μεγάλη μου έκπληξη, άκουσα μια φωνή που απάντησε στην ερώτησή μου.

Ε… ναι, είμαι καλά… Λίγο ζαλισμένος μόνο, μου είπε! Γύρισα προς το μέρος του και έμεινα άφωνος! Ο Χιονάνθρωπος ανοιγόκλεινε τα μάτια του, ενώ με τα δυο κλαδιά – χέρια του ταίριαζε το κεφάλι του!

Έλα ρε μπαμπά τώρα… Μιλάνε οι Χιονάνθρωποι;

Μα, δεν καταλάβατε; Είχε γίνει θαύμα! Ο Άγιος Βασίλης είχε ακούσει την προσευχή μου!

Και τι άλλο είπε;

Μου είπε πως ήταν το πνεύμα του χιονιού! “Το πνεύμα ποιανού;”, ρώτησα. “Του χιονιού…”, μου ξαναλέει. “Έχει το χιόνι πνεύμα;” “Έχει! Και βέβαια έχει. Όλα έχουν πνεύμα. Αυτά που βλέπεις και όσα δε βλέπεις. Τίποτα δεν υπάρχει και δεν υπήρξε ποτέ δίχως πνεύμα”. “Είσαι το πνεύμα του χιονιού λοιπόν… Και στον Χιονάνθρωπο γιατί μπήκες;” “Μα, για να σε επισκεφτώ!” “Εμένα; Γιατί;” “Γιατί έγινε αυτό που ζήτησες! Έγινε ένα θαύμα! Ή αν θέλεις, σε επισκέπτομαι, γιατί μου το ζήτησε ο Άγιος Βασίλης!”  “Δεν καταλαβαίνω… Τι ακριβώς σου ζήτησε να κάνεις ο Άγιος Βασίλης;” , τον ρώτησα. Τότε άρχισε να μου εξηγεί το σκοπό τής επισκέψεώς του.

Γιατί σε επισκέφτηκε, κύριε Χαρωπέ;

“Άκουσε με προσεκτικά”, μου είπε. Θυμάμαι τα λόγια του σαν να ήταν χθες. “Μιας και είμαι το πνεύμα τού χιονιού, μπορώ να βρίσκομαι όπου ρίχνω τις νιφάδες μου, την ίδια στιγμή μάλιστα! Από τα κλαδιά των δέντρων τού δάσους και τις στέγες των ψηλότερων κτιρίων τής πόλης, μέχρι τις απάτητες κορυφές των πιο ψηλών βουνών. Μπορώ επίσης να ζωντανέψω όποιον χιονάνθρωπο θέλω! Έτσι βρίσκομαι τώρα μέσα σ’ αυτό τον χιονάνθρωπο, προκειμένου να πραγματοποιήσω όσα ζήτησες από τον Άγιο Βασίλη”. “Εξακολουθώ να μην καταλαβαίνω, πώς θα βοηθήσεις εσύ να εκπληρωθούν οι επιθυμίες μου;”, του είπα. “Πρώτα – πρώτα” μου λέει, “θα σου μεταφέρω νέα απ’ το δάσος, τη μητέρα σου, αλλά και τον φίλο σου, τον Παχούλη”.

Τραντάχτηκα ολόκληρος απ’ την έκπληξη!

“Έχεις νέα απ’ τη μητέρα μου;”, τον ρώτησα. Και είχε! Μου είπε με κάθε λεπτομέρεια τα νέα όλου τού δάσους, των γιαγιάδων σας, και του φίλου μου του Παχούλη! Τότε τον ρώτησα για τα υπόλοιπα έλατα που πήραν οι άνθρωποι.  Μου είπε πως όλα τα έλατα είναι στολισμένα και βρίσκονται μέσα στα σπίτια των ανθρώπων που τα επέλεξαν. Τους τυχερούς, σκέφτηκα… Στη συνέχεια, ζήτησα απ’ το πνεύμα τού χιονιού να μεταφέρει στη μητέρα μου και σε όλους τους γονείς τα δικά μας νέα, από κει που βρισκόμασταν στην πόλη. Να τους πει πως ήμασταν καλά κι εμείς. Οι άνθρωποι μας φέρονταν περίφημα! Μας τιμούσαν με στολίδια, με φωτάκια και με τραγούδια! Του ζήτησα να βρει τον Ξερακιανό και να του πει πως κάποιο λάθος είχε κάνει την προηγούμενη χρονιά, για όσα μας είχε διηγηθεί πως πέρασε κοντά στους ανθρώπους. Μπορεί να ήταν ένα άσχημο όνειρο ή να αρρώστησε και να είχε παραισθήσεις. Τίποτα κακό δε συνέβαινε στην πόλη. Όλα ήταν όμορφα, όπως και στο δάσος! Μόνο που οι άνθρωποι… Είχαν κάτι που τους έκανε πολύ ζωντανούς! Πιο χαρούμενους, περισσότερο εκδηλωτικούς! Τόσο που να σε έλκουν κοντά τους! Σε κάνουν να θέλεις να βρίσκεσαι  ανάμεσά τους! Να συμμετέχεις στη ζωή τους και να μοιράζεσαι τη χαρά τους! Κι ενώ του ζητούσα να εκπληρώσει αυτή μου την επιθυμία, ο Χιονάνθρωπος με κοίταζε με θλιμμένο ύφος. Μέχρι που μου είπε “Λυπάμαι μικρέ, αλλά δεν είναι δυνατόν να πραγματοποιήσω αυτή την επιθυμία σου”.

Μα γιατί μπαμπά; Αφού σου είπε πως μπορούσε να βρίσκεται οπουδήποτε έριχνε τις νιφάδες του.

Χε, αυτό του είπα κι εγώ, Λυγερέ!

Ε, και τι σου απάντησε;»

Μου είχε πει πως ναι μεν μπορούσε, αλλά δεν ήταν δυνατόν να δώσει στα δέντρα τού δάσους τις πληροφορίες που ήθελα.»

Για πιο λόγο κύριε Χαρωπέ;

Ο λόγος που δεν μπορούσε, Ατρόμητε, να μεταβιβάσει στα έλατα του δάσους όσα του ζητούσα ήταν ότι οι πληροφορίες που ήθελα να τους μεταφέρω δεν ήταν αληθινές! Το πνεύμα τού χιονιού, μέσω του Χιονάνθρωπου τότε, μου φανέρωσε πως τα πράγματα στην πόλη δεν ήταν έτσι όπως τα νόμιζα. Η αλήθεια ήταν πως εγώ είχα σταθεί πιο τυχερός απ’ τα υπόλοιπα έλατα. Κι αυτό γιατί ένας άνθρωπος θαύμασε την ομορφιά μου και, αφού το επέτρεπαν οι συνθήκες, αποφάσισε  να με διατηρήσει στον κήπο του. Να με φροντίσει και να μοιραστεί μαζί μου το περιβάλλον του. Να μου χαρίζει την αγάπη του και πέρα από τα Χριστούγεννα!.

Τα υπόλοιπα ελατάκια, μπαμπά; Τι έγινε με τα υπόλοιπα ελατάκια;

Για τα υπόλοιπα έλατα, μου είπε πως επιλέχθηκαν για να διακοσμήσουν το περιβάλλον των ανθρώπων μόνο  τις ημέρες των εορτών. “Και μετά; Τι κάνουν στα έλατα οι άνθρωποι μόλις τελειώσουν οι γιορτές Χιονάνθρωπε;”, τον ρώτησα. Ήταν πολύ θλιμμένος ο Χιονάνθρωπος τη στιγμή που μου έλεγε πως είχα ακούσει με κάθε λεπτομέρεια  για το μετά, ένα χρόνο πριν, εδώ στο δάσος από το στόμα του Ξερακιανού!

_

γράφει ο Κώστας Μεταλίδης