Αγαπημένη μου,
Η ανάμνησή σου, γλυκιά και πικρή συνάμα, με κράτησε άυπνο τούτο το βράδυ. Το σκοτάδι της ψυχής μου είναι ίδιο με το σκοτάδι ολόγυρα που σκεπάζει την κρύα πόλη. Νύχτα παντού! Απέραντη νιώθω την απόσταση που μας χωρίζει, ένα σύμπαν ολόκληρο έχει απλωθεί μπροστά μου κι απεγνωσμένα ψάχνω να σε βρω στις σκιές που περνούν μέσα κι έξω από τις σκέψεις μου. Το κρύο του χειμώνα έχει φωλιάσει μέσα μου, κάθε στιγμή που περνά και χάνεται χωρίς εσένα είναι μια στιγμή τόσο αδειανή όσο η σκουριασμένη μου καρδιά που θέλει να πάψει να χτυπά. Αφήνω τη ματιά μου να ταξιδέψει στο χρόνο, γυρίζω πίσω στο σταθμό, στο τρένο που άφησες να σε πάρει μακριά μου. Ψυχρό το ατσάλι στις γραμμές του, ψυχρή κι η δική σου ματιά. Η τελευταία…
Προσπάθησα με όλη τη δύναμη που είχα κι άλλη τόση που δανείστηκα απ’ την απελπισία μου, για να σε πείσω πως κάνεις λάθος. Πως η ζωή σου είναι ζωή μου και πως η δική μου ζωή είναι δική σου. Αλλά έκανες την επιλογή σου. Διάλεξες να φύγεις μακριά, να αφήσεις ό,τι είχαμε χτίσει οι δυο μας και να αναζητήσεις την τύχη σου αλλού, σε άλλη πόλη, σε άλλη χώρα, σε άλλη αγκαλιά ίσως. Κι εγώ έμεινα να κοιτάζω το τρένο να ξεμακραίνει και να χάνεται μαζί με την ελπίδα. Πάει, πέθανε κι αυτή μαζί με μένα!
Τούτο το βράδυ το φως είναι λιγοστό. Προσπαθώ να κοιτάξω μέσα μου αλλά δε βλέπω τίποτα, ένα απόλυτο κενό, αδειανό από σκέψεις κι αισθήματα. Το μοναδικό πράγμα που είναι ζωντανό ακόμα είναι το δάκρυ μου που καίει στο διάβα του κάθε ανάσα μου. Το δάκρυ που δεν κυλάει για μένα ή για σένα, αλλά για μας. Γι’ αυτό που χάθηκε στο χρόνο κι άφησε πίσω του μια ψυχή ερειπωμένη, γεμάτη αναμνήσεις που πληγώνουν. Αναρωτιέμαι αν το σκοτάδι θα γίνει κάποτε φως. Αναρωτιέμαι αν τα μάτια μου θα μπορέσουν να αντικρίσουν ξανά την αληθινή αγάπη, αυτή που στα δικά σου μάτια γνώρισαν. Κι ύστερα εκείνο το δάκρυ με καίει ξανά. Και ξανά.
Ήθελα τόσα πολλά να σου πω, αλλά διστάζω. Δεν τολμώ ούτε στον άνεμο να τα ψιθυρίσω γιατί φοβάμαι πως θα σου τα μεταφέρει. Γι’ αυτό έγραψα τούτες τις λίγες γραμμές. Για να τις σβήσω κι ύστερα, μαζί με τις χαμένες λέξεις να χαθώ κι εγώ στον κόσμο της ανυπαρξίας. Ένα μυστικό. Κι εγώ μόνος. Χωρίς καμία συντροφιά και χωρίς καμία ελπίδα. Μονάχα τ’ όνειρο της αγάπης θα με συνοδεύει κι εκείνη η αμυδρή υποψία του αρώματός σου που χάθηκε κι αυτό βαθιά στις αναμνήσεις μου. Κι αν το βράδυ ξημερώσει, απλώς θα κλείσω τα μάτια μου για να μη βλέπω. Άλλωστε, το φως δε μου ταιριάζει πια. Δε με νοιάζει τίποτα πια, δε φοβάμαι τίποτα, μόνο της ψυχής μου τα κρατημένα…
Μάνος.
”..δεν με νοιάζει τίποτα δεν φοβάμαι τίποτα…”Θυμίζει λίγο Καζαντζάκη. Μένω κατάπληκτη. Όλα αυτά τα συναισθήματα του χωρισμού τα αισθάνονται και …οι άντρες;;;”Ασφαλώς” θα μού πεις Κώστα. Μόνο που, επίτρεψέ μου να σου πω, κάνουν ένα πολύ μεγάλο λάθος που δεν τα λένε!!! Καμία γυναίκα δεν μπορεί να μείνει ασυγκίνητη σε τέτοια λόγια αγάπης.
Κυρία Μούλιου, πράγματι, τώρα που κοιτάζω αποστασιοποιημένα το κείμενό μου, η συγκεκριμένη φράση που απομονώσατε θυμίζει ίσως κάτι από τα στερνά λόγια του Καζαντζάκη, όμως η πρόθεσή μου δεν ήταν αυτή. Σε κάθε περίπτωση όμως, νομίζω πως και οι άντρες νιώθουν έντονα συναισθήματα, τουλάχιστον αυτό ισχύει για μένα.
Σας ευχαριστώ θερμά για το όμορφο σχόλιό σας.
Λόγια τρυφερά, πειστικά, αληθινά από καρδιάς. Υπέροχο!!! Με την ευκαιρία να ευχαριστήσω για τη φιλοξενία στο βιβλίο νετ εσάς και όλα τα μέλη που το απαρτίζουν.
Κυρία Καρλή, η χαρά της φιλοξενίας των δημιουργιών που βγαίνουν μέσα από την ψυχή τη δική σας αλλά και όλων των συμμετεχόντων, είναι όλη δική μας. Του Δήμου, της Μάχης, του Νίκου, της Ελένης, του Βαγγέλη, του Σάββα μα και δική μου. Κι ελπίζω νέα μέλη να έρθουν στη συντακτική μας ομάδα!
Κώστα μου, πόσο όμορφο είναι να ακούει αυτά τα λόγια μια γυναίκα από τα χείλη του καλού της!!! Άντε, και να τα διαβάζει από την πένα του!!!!!!!! Άλλωστε, ξέρω καλά πως κι οι άντρες κλαίνε κι ας λέει το άσμα για το αντίθετο. Το λάθος είναι πάλι δικό μας. Ναι, εμείς οι γυναίκες και μάλιστα οι μανάδες, μαθαίνουμε στα αγόρια μας να μη δείχνουν αυτό που νοιώθουν κι είναι τόσο, μα τόσο λάθος…
Πάλι το κουβεντολόι έπιασα!!! Το κείμενό σου τα φταίει!!!!!!!!
Σ’ ευχαριστώ, Κώστα, για τούτο το πολύ τρυφερό, ανθρώπινο – τι θα πει, αλήθεια “άντρας” και “γυναίκα” – και όμορφο κείμενο, αλλά και για όλα τα άλλα. Ξέρεις εσύ!!!!!!!
Α, μην το ξεχάσω! Επειδή με “βγάζει” σαν “Ανώνυμος”, είναι η Αθηνά Μαραβέγια!!!!!!!!!!
Καλό υπόλοιπο Κυριακής και καλή μας βδομάδα από αύριο!!!!!!
Αθηνά μου, σε ευχαριστώ από την καρδιά μου για το όμορφο σχόλιό σου. Νομίζω κι εγώ πως οι άντρες κλαίνε, κι ας τους μαθαίνει η μάνα τους να μην εξωτερικεύουν τα αισθήματά τους!
Σημειώνω, πως στα πεδία των στοιχείων που συμπληρώνεις όταν αφήνεις το σχόλιό σου, υπάρχει κι αυτό το ονόματος, το οποίο υποθέτω πως αφήνεις κενό γι’ αυτό και είσαι… ανώνυμη! Αν το δεις, νομίζω πως εύκολα μπορείς να βάλεις το όνομά σου ώστε στο μέλλον να εμφανίζεται κανονικά κάθε σχόλιό σου : )
Χαχαχαχαχα!!!!!!!!!!!! Λες να τα καταφέρω;;;; 😉
Απλά υπέροχο Κωστα!!!!! Τέτοια γραπτά μόνο κρατημενα δεν πρέπει να είναι!!!!
Κι είναι αυτές οι ευαισθησίες σου που όπως γράφονται στο χαρτί…έτσι σκορπίζουν και στη σελίδα και την έχουνε κάνει τόσο όμορφη και αξιαγάπητη…
Καιρό είχα να διαβάσω κάτι δικό σου και το απόλαυσα!
Πολύ ωραίο κείμενο. Πολύ γεμάτο. Με ταξίδεψες συναισθηματικά σε πολύ ωραίους τόπους.
Σας ευχαριστώ όλους για τα θερμά και όμορφα σχόλιά σας.
Τρυφερό, συγκλονιστικό, συγκινητικό !!!!!!!!!!!!
Μπράβο!!!!!!!!!!!
Υποκλίνομαι στη ροή του λόγου σας……
Συγκλονιστικό…! Εγώ πάλι επειδή μεγάλωσα έναν ποιητή, ξέρω ότι έτσι κι αλλιώς οι άντρες αγαπούν πιο πολύ και πιο καθαρά από τις γυναίκες. Για αυτό και οι φιλίες τους τις περισσότερες φορές κρατούν μια ολόκληρη ζωή!!! Γράφετε υπέροχα κύριε Κώστα να μοιράζεστε μαζί μας τακτικότερα τις σκέψεις σας!!! Καλό σας απόγευμα!!!