Κι ήρθε ο καιρός να μιλήσουμε για την αγάπη. Αυτό το παράξενο που μας καθορίζει για ένα φιλί, ή μια αγκαλιά. Αυτό που μας δένει. Το κοινό μυστικό μεταξύ μας που σιωπώντας μας κατανοεί και μας νοιάζεται. Ό,τι πιο ανθρώπινο μες στους ανθρώπους. Ό,τι πιο αληθινό έχει να πει, οπουδήποτε αλήθεια. Το πιο ηθικό συναίσθημα της καρδιάς μας, με διακριτικότητα, ευγένεια, παραχώρηση, υποχώρηση, συγχώρεση. Και εδώ είναι το ρίσκο της αποστολής: Η συγχώρεση.

Το σπίτι της συγγνώμης, που ανακαινίζεται συνεχώς με νέα ντεκόρ από λάθη, από νέα πατώματα ευκαιρίας, αφού οι καταστάσεις φταίνε. Οι καταστάσεις ξήλωσαν ότι χτίσαμε, ξέβαψαν τα χρώματα στους τοίχους που είχαμε επιλέξει. Και οι καταστάσεις τι είναι εκτός από πρόσχαρες δικαιολογίες; Οι αποστάσεις με τις οποίες αγαπάμε. Δύσκολο πολύ να το παραδεχτούμε. Γιατί καμιά άλλη ενοχή δε μας φέρνει σε τέτοια αμηχανία. Τελευταία, έχει ανέβει πολύ η δημοτικότητα της προφορικής αγάπης. Αγάπη δηλαδή που δεν αποδεικνύεται, δεν επαληθεύεται. Και κάνουμε πρόχειρους απολογισμούς στο μυαλό μας να δούμε γιατί δεν προκύπτει αποτέλεσμα. Ναι, αν κάναμε δημοψήφισμα στον θυμό και την αγάπη, ο πρώτος θα προπορεύονταν φανατικά. Πολύ άβολη έστω και η πιθανότητα του αποτελέσματος.

Καρδιές βουτηγμένες στο δηλητήριο και έχουμε πολύ ψαγμένους λόγους γι αυτό. Και κάπως έτσι χάθηκε η απλότητα και έμεινε εκτός συνόρων ο ρομαντισμός. «Σ’ αγαπώ γιατί δεν γίνεται να ζήσω χωρίς αυτό το δεδομένο ή έστω το ζητούμενο». «Σ’ αγαπώ γιατί εσύ μου έμαθες πώς γίνεται». «Σ’ αγαπώ χωρίς να υπάρχει κάποιος ιδιαίτερος λόγος». Ωραία λόγια άλλης εποχής όμως. Τότε που τα κλειδιά έμεναν απ’ την έξω πλευρά των πραγμάτων. Και μετακομίζαμε σαν έφηβοι ο ένας στο σπίτι του άλλου, κρατώντας μπουκάλια με όλα τα χρώματα κρασιών. Λευκό, ροζέ κόκκινο, σαμπανιζέ. Έφηβοι με κρασί. Να την η ωριμότητα της αγάπης.

Καλύτερα να αφήσουμε τα πείσματα. Δεν είναι μαθημένη έτσι η αγάπη. Καλύτερα να γυρίσουμε πάλι στη δουλειά μας. Αφού μας προσέλαβε πάλι η εποχή. Και πάντα θα δίνει δουλειά και σ’ εμάς και στους άλλους. Τόσο προσωπικό σε καμιά άλλη εταιρεία. Βασικός μισθός χωρίς υπερωρίες. Ότι χρειαζόμαστε για να ζήσουμε: την αγάπη των άλλων και οι άλλοι την αγάπη μας. Να πάρουμε ο καθένας το πιο όμορφο στοιχείο μας και να το δωρίσουμε σ’ αυτούς που αγαπάμε κι ας μην εξοφλήσει κανείς ποτέ, αυτή την επιταγή. Δεν κινδυνεύουμε στις υποχρεώσεις μας αν Αγαπημένοι Α.κόμα Ε.πιμένουμε. Η ομορφότερη σπατάλη που υπογράψαμε ποτέ!

_

γράφει ο Μάριος Λεβέντης