– Γιαγιά τί θυμάσαι από τον παππού;
– Τα πάντα! Το βλέμμα του. Το ύφος του. Τις κινήσεις του σώματός του. Τις πολλές ιδιοτροπίες του. Το πρώτο μας φιλί…
– Αλήθεια λες καλέ γιαγιά;
– Βέβαια, καρδούλα μου! Αχ, ήμασταν στη σχολή. Νοέμβρης μήνας. 1,55 εγώ κι αυτός 1,90! Λίγες μέρες αφότου γνωριστήκαμε ήθελε να με πιάσει αγκαζέ. Όπως προχωρούσαμε δίπλα δίπλα, προέκτεινε το χέρι του, αλλά σε λάθος ύψος! Ο αγκώνας του με βρήκε στο στόμα και στη μύτη. Σταματήσαμε ταυτόχρονα. Κοιταχτήκαμε στα μάτια. Συνειδητοποίησε τι είχε γίνει και με ρώτησε αφοπλιστικά: «Να το φιλήσω να περάσει»;
– Και μετά;
_
γράφει ο Σωκράτης Τσελεγκαρίδης
Και μετά;;; Τι τρυφερή αφέλεια παιδική…
πόσο πολύ μου άρεσε Σωκράτη!!!