Με χέρια γαντζωμένα όπου βρούνε

μουλιάζουν τα κορμιά στην παγωνιά

κι αλύπητα το κύμα τους χτυπά

ψυχή να παραδώσουν.

Ακούει κανείς;

 

Άγριος καιρός, δε λογαριάζει

και ουρλιαχτά ξυπνούν τη λύπη.

Πέρα στα βράχια παραλύει

κι ο τελευταίος στεναγμός.

Ακούει κανείς;

 

Μια μάνα μοναχή γυμνή παλεύει,

με πείσμα την ανάσα της κεντά.

Στην αγκαλιά της το παιδί λυγά,

στη φρίκη δε σαλεύει.

Ακούει κανείς;

 

Απόμεινε ο καημός της στα σκοτάδια

για τ’ άδικο της άμοιρης ζωής.

Χαράματα και άνοιξε η πληγή,

ευχή και οδυρμός.

Ακούει κανείς;

 

Παντού και πάντα φονικό τοπίο,

χειμώνας στην καρδιά φαρμακερός.

Το δάκρυ ρέει ποταμός

κι η γη χαροπαλεύει.

Ακούει κανείς;

 

_

γράφει η Στέλλα Πετρίδου 

 

Από την ποιητική συλλογή της «Προσφυγιά», εκδόσεις «άλφα πι»

Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!