Με χέρια γαντζωμένα όπου βρούνε
μουλιάζουν τα κορμιά στην παγωνιά
κι αλύπητα το κύμα τους χτυπά
ψυχή να παραδώσουν.
Ακούει κανείς;
Άγριος καιρός, δε λογαριάζει
και ουρλιαχτά ξυπνούν τη λύπη.
Πέρα στα βράχια παραλύει
κι ο τελευταίος στεναγμός.
Ακούει κανείς;
Μια μάνα μοναχή γυμνή παλεύει,
με πείσμα την ανάσα της κεντά.
Στην αγκαλιά της το παιδί λυγά,
στη φρίκη δε σαλεύει.
Ακούει κανείς;
Απόμεινε ο καημός της στα σκοτάδια
για τ’ άδικο της άμοιρης ζωής.
Χαράματα και άνοιξε η πληγή,
ευχή και οδυρμός.
Ακούει κανείς;
Παντού και πάντα φονικό τοπίο,
χειμώνας στην καρδιά φαρμακερός.
Το δάκρυ ρέει ποταμός
κι η γη χαροπαλεύει.
Ακούει κανείς;
_
γράφει η Στέλλα Πετρίδου
Από την ποιητική συλλογή της «Προσφυγιά», εκδόσεις «άλφα πι»
Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!
Η Στέλλα χαλάει τις ισορροπίες για να φτιάξει το δικό της ποιητικό σύμπαν. Κι εκείνο με την σειρά του, πολλά μας υπόσχεται..
Καλή πορεία να έχεις Στέλλα!