Φωτογραφία : Κατερίνα Κουρμούλη
Το περασμένο καλοκαίρι, με κοίταξε στα μάτια το Αλικάκι και είπε: «Είσαι πολύ όμορφη. Σ’ αγαπάω». Όμορφη; Ναι, ήμουν κάποτε πολύ! Ήξερα ν’ αγαπώ; Δε χρειαζόταν. Απολάμβανα την αγάπη που μου έδιναν απλόχερα και την έκανα πάπλωμα, και ζεσταινόταν η ψυχή μου. Την έκανα μαξιλάρι κι ακουμπούσαν οι έννοιες και τα όνειρά μου. Αγάπη καθαρή, κρυστάλλινη, σαν το γάργαρο νερό της πηγής που σε ξεδιψάει, που σε δροσίζει, που σε ομορφαίνει. Αγάπη δίχως όρια, ανιδιοτελής, δεδομένη, που πάντα την αποζητάς, και πότε–πότε την εκμεταλλεύεσαι, την τσαλακώνεις, την αμφισβητείς. Αγάπη που δεν αποδυναμώνεται ό,τι κι αν συμβεί, δεν ξεθωριάζει παρά φωτίζει στο σκοτάδι σαν άσβεστος φάρος, ως το τέλος. «Κι εγώ σ’ αγαπάω, μαμά», της ψιθύρισα. Μα ήταν πια αργά…
«Σε ευχαριστώ που με έμαθες να αγαπάω τόσο δυνατά!» Ακούς; ΜΑΜΑ…
_
γράφει η Κατερίνα Κουρμούλη
«Κι εγώ σ’ αγαπάω, μαμά», της ψιθύρισα. Κι ακόμα της το ψιθυρίζω… «Σε ευχαριστώ που με έμαθες να αγαπάω τόσο δυνατά!»
Ακούει μικρό μου!!! Μας ακούει…..!!!
Μεγάλη ευλογία η αγάπη!!! Μεγαλύτερη όμως οι καρδιές που ζυμώθηκαν μ’ αυτήν γιατί ξέρουν, έχουν και δίνουν!!!
Με συγκινούν τα λόγια σου αγαπητή μου Σοφία.
“Σ’ αγαπάω μέχρι τον ουρανό” της έλεγα. “Εγώ πιο πολύ” απαντούσε εκείνη. “Σ’ αγαπάω μέχρι τ’ αστέρια” της έλεγα ξανά. “Εγώ θα σ’ αγαπάω πάντα πιο πολύ και για πάντα”……..
Να αφήσω και εδώ το ψηφιακό μου αποτύπωμα..πως αγάπησα κάθε πρόταση σε αυτό το μικρό κείμενο και πως βούρκωσα.. Σε ευχαριστούμε για το μοίρασμα Κατερίνα..
Εγώ σ’ ευχαριστώ για τα θερμά σου λόγια. Με συγκινείς βαθιά. Ανεκτίμητη η βοήθειά σου Μάχη μου, να είσαι καλά!!!
Δάκρυσα κι ευχήθηκα όλα τα παιδιά να μπορούσαν να νοιώσουν τόση πολύ αγάπη από τις μαμάδες τους.