Για ποια ύπαρξη σε τούτο τον πλανήτη
Αγώνες γίνονται της στιγμής κυνηγώντας την ελπίδα
Μα δεν κρατά, την σκοτώνει η παρακάτω σου γέννα,
ρουφήχτρα κάθε σου θυσίας και το κακό ανακυκλώνει
Δεν έχεις συνέχεια, τη φύση σου την χάνεις
είσαι ομοίωμα μιας άλλης στιγμής
Ένα αλαλούμ κάθε φορά, το νέο να μιμείται το παλιό, κι ο χρόνος να το σκοτώνει.
Με το μυαλό στην πλάνη του τα πάντα τα αλλάζεις,
τα σπιτάκια με ουρανοξύστες
τη νόηση με υπολογιστικό-μηχανές
κι όλο ξεφεύγεις από το γήινο φλερτάροντας με το εξωγήινο
έτσι μετέωρος… για πού;
Θυμάμαι, τότε, που περπατούσα πάνω στο χώμα
κι ολόγυρα καταπράσινοι κάμποι,
έσμιγαν οι μυρωδιές χορεύοντας στον καθαρό αέρα.
Ακόμα ζω με εκείνες τις ανάσες.
_
γράφει η Νατάσα Λουκά
0 Σχόλια