Σαν με ρωτάς ποιο χρώμα να φορέσω, πια, δεν έχω αμφιβολία. Φόρεσα το γαλάζιο, το κόκκινο και το ροζ, το πράσινο και το μαβί, το κίτρινο και το σκατί, το ένα και το άλλο.    Πολλές φορές τα έσμιξα, να βγάλω το καθάριο μα και τούτο μούντζες μ άφηνε και το ’βγαζα, ...

Θέλω βρε ζωή πολύ να σε παινέψω τα καλά σου να διαλαλήσω, με άνθη αμυγδαλιάς, με κρίνους και φύλλα ελιάς να σε στολίσω.   Μα δεν στεριώνει λόγος γλυκός, ούτε χάδι τρυφερό  Σε δέρνουν βάσανα πολλά,  τρικυμίες   καταιγίδες   Ψηλές θερμοκρασίες αρρώστιες φοβερές...

Τί σόι ζωή σαν δεν μπορείς να ζήσεις, Lockdown και πέφτει η αυλαία. Το πλήθος χάνεται και η ζωή μαραίνεται. Απορείς, π’ απλώνεται φως ημέρας σε δρόμους σκοτεινούς.   Ανήσυχη η ηρεμία τρομοκρατεί την μνήμη, που παίζει play bacκ σαν μαυρόασπρη ταινία, το τότε, που...

Για μια στιγμή έρχονται κοντά σου, μα σαν στο θρόνο τους καθίσουν, κλείνουν τις πόρτες και μένεις απ’ έξω. Έχουν δικά τους όνειρα και σχέδια για του περίγυρου την κοινωνία.    Ότι εσύ ονειρεύτηκες στα συμφέροντα τους είναι παραφωνία.   Είσαι κουβάρια, αράδες...

Δεν σε φοβάται γιατί είσαι όπλο χωρίς σφαίρα. Εσύ πολεμάς με λόγια κι αυτός πίνει αίμα. Σου βάζει πιστόλι στον κρόταφο κι εσύ κάνεις κουβέντα. Σου κόβει το αυτί κι εσύ κάνεις υπομονή. Σου κόβει το χέρι, κάνεις πως δεν πονάς. Σου κόβει το πόδι, παράλυτο σε αφήνει κι...

Κλεμμένα τα σπίτια κι οι μνήμες μανταλωμένες. Κλέφτη, κάθεσαι σε δέντρο χωρίς ρίζες, οι νύχτες σε στοιχειώνουν, η γη ξερνά τα βήματα σου, δε σ αναγνωρίζει, σε εξαφανίζει. Μαύρη σελίδα θα μείνεις, όπως και τόσοι άλλοι.   _ γράφει η Νατάσα...