Εμένα με πληγώνει, όταν εσύ, εσύ κι εσύ κι όλοι εσείς κλείνετε τα μάτια, ή κάνετε πως δεν καταλαβαίνετε ή αδιαφορείτε κι όλοι μαζί αφήνουμε το μεγάλο κακό να μας συμβεί γιατί μείναμε ο καθένας βουβή μονάδα. _ γράφει η Νατάσα...

Για ποια ύπαρξη σε τούτο τον πλανήτη Αγώνες γίνονται της στιγμής κυνηγώντας την ελπίδα  Μα δεν κρατά, την σκοτώνει η παρακάτω σου γέννα,  ρουφήχτρα κάθε σου θυσίας και το κακό ανακυκλώνει  Δεν έχεις συνέχεια, τη φύση σου την χάνεις είσαι ομοίωμα μιας άλλης στιγμής...

Άλλος ένας πόλεμος κι ας μην τελείωσε ο άλλος. Η Γη πάντοτε καίγεται,  παντού μικρές και μεγάλες της φωτιάς οι εστίες. Τι σε νοιάζει; Προς το παρόν είσαι εκτός.  Ζεις, όπως ζεις με συσσίτιο ή μισθό.  Αλλού η φωτιά, είσαι ζωντανός! Οι μικρές χαρές έχουν αξία, ...

Δε νοιάζεσαι για την αλήθεια,  άλλωστε ποια η αλήθεια! Όλα, στο ίσως βρίσκονται, Κι εσύ,  ατεκμηρίωτη αλήθεια.   Ό,τι διαλέξεις είσαι. Το ψέμα ντύνεσαι, φοβάσαι την γυμνή αλήθεια και τον καθρέφτη ερωτάς αν είσαι συ στ ´αλήθεια.   Στον χρόνο αλέθεσαι, μα...

Μας στέρεψαν, δεν άφησαν ιδεολογία, πιστεύω, ελπίδα καμία ούτε από χαραματιά φως, ζωή με το στανιό και η χαρά φευγάτη. Μέσα στη μαυρίλα, το αύριο αδιάφορα ξημερώνει. Στένεψε το μονοπάτι κι ασήκωτο το βήμα, Κοπάδι ο άνθρωπος με νεκρές αισθήσεις. Ίσιο μονοπάτι μ...

Τρόμαξα από το χρώμα που ανεμίζει! Είδωλα, παντού καρφωμένα, να γονατίσει ποιος; Η μαυροφορούσα, στάζει ακόμα αίμα… Παραμορφωμένοι οι δρόμοι από σύμβολα ξένα, κι εγώ παράνομος διαβάτης στην λεηλατημένη γη μου.     Ο ουρανός, γαλάζιος, ακόμα! και η...

Μια χαραμάδα φτάνει, φως κι ας μην έχει, καινούργιους κόσμους για να κτίσει χωρίς την σάρκα να υπολογίζει   Ο δύσμοιρος, σαν μια νέα πραγματικότητα τους πιστεύει. Αρνείται, πως είναι της φαντασίας κύημα, υλικό, που χάνεται σαν σύννεφο στον αέρα. Κτίζει και...

Στην ουρά του θανάτου, ο άνθρωπος  κι είναι το τέρας αόρατο κι αόρατα στριφογυρίζει. Σείεται  ανασηκώνεται, με μιας, πολλούς μαζί αρπάζει    Στην ουρά γίνεται χαμός  λες κι ο άνθρωπος αιώνια θα ζήσει  Κτίζει μέγαρα, κάστρα και επαύλεις  Καίει δέντρα, ξεριζώνει...

Στην τραμπάλα η Ανασφάλεια, βαριά κι ασήκωτη, της Γης την σφαίρα, ταρακουνάει, που ναι με μυριάδες άρματα ζωσμένη και μ’ ένα σωρό προβλήματα φορτωμένη. Παίζει  με της Γης το φόβο. Χοπ χοπ, ξανά και ξανά, την ζυγιάζει κι η Γη με τρόμο κι ανισορροπία, σαν μπαλίτσα...

Τ’ ουρανού, φοβούνται τις μαύρες τρύπες μα στη γη ανοίγουν σκοτεινές παγίδες, κατασκευάσματα νοσηρού μυαλού, που ξεστρατίζουν τη ζωή, σε ζοφερά μονοπάτια Να τις αποφύγεις δεν μπορείς, ούτε να περπατάς, σαν πουλί πρέπει να πετάς, σκοτεινοί κύκλοι που καταπίνουν...

Δεν πάει καιρός, που τρελός  θέλησε  τον κόσμο να κατακτήσει. Αχ ζωή, στ’ αλήθεια ήταν τρελός και χιλιάδες οι οπαδοί. Μ’ ένα όπα τον ανέβασαν, νάτανε που ήτανε κοντός;   Παντοδύναμη, ποιον να πρωτοκλάψω Στην εξουσία γαντζώθηκε κι’ ήθελε,  μπρος σ ένα τρελό ο...

Να συμβεί για μια στιγμή απόλυτη σιωπή! Βουβό το ραδιόφωνο, βουβή κι η τηλεόραση, νέκρα ο δρόμος κι ο ουρανός, μόνος, με πουλιά. Μια στιγμή απόλυτης σιωπής! Βουβά τα «θα» των λαοπλάνων στο προσκήνιο και των φαρμακο-ποτισμένων κομπάρσων στο παρασκήνιο, βουβό το...

Μέσα μου με βασανίζουν, με πίκρα και μαράζι, όσα τούτο τον κόσμο μαστίζουν. Στη ρουτίνα του ο άνθρωπος μ΄ ανενεργή την ελπίδα. Αρχές και ηθικές, γεμάτος πληγές. Σ’ ένα κύκλο βολοδέρνει και κάποτε ξεσπάει, μα ο κύκλος δεν σπάει… Ο σύγχρονος τρόπος, το μπλα μπλα κι...

Οι καιροί έχουν αλλάξει, βροχούλα γλυκιά δεν πέφτει, καταιγίδες κι οι δρόμοι ποτάμια. Πνίγεται ο άνθρωπος, μα μιλιά δε βγάζει.   Υποταγμένη η ζωή σε τάξη επιβεβλημένη. Ελεύθερα οι «φύλακες» τον πλούτο της μασάνε κι αυτός, που με φιλοδώρημα την περνά, ανάστημα...

Το χρόνο τον μετρώ, τη μνήμη την τσεκάρω της ζωής μου ύστερη αναδρομή στα θαμπά σημεία, κομμάτια που πέφτουν και το μυαλό λιγοστεύουν κeνό τ΄αφήνουν σε σώμα θλιβερό.   Οι αποστάσεις συντομεύουν με την ανημποριά παλεύουν. Ζωή που αδυνατεί τον χρόνο να παλεύει...

Όλα σε άκρατη σιωπή κι ας είναι άνω-κάτω. Σου άλλαξαν τα φώτα και περπατάς με το κεφάλι κάτω.  Φωνή δεν ακούγεται, βουβάθηκε το σύμπαν  κι ας είναι όλη η ζωή χωμένη στα σκουπίδια.   Σου φόρεσαν στολή φυλακισμένου, στα πόδια, σου δέσαν αλυσίδες. Οι δήμιοι, τους...

Σαν με ρωτάς ποιο χρώμα να φορέσω, πια, δεν έχω αμφιβολία. Φόρεσα το γαλάζιο, το κόκκινο και το ροζ, το πράσινο και το μαβί, το κίτρινο και το σκατί, το ένα και το άλλο.    Πολλές φορές τα έσμιξα, να βγάλω το καθάριο μα και τούτο μούντζες μ άφηνε και το...

Θέλω βρε ζωή πολύ να σε παινέψω τα καλά σου να διαλαλήσω, με άνθη αμυγδαλιάς, με κρίνους και φύλλα ελιάς να σε στολίσω.   Μα δεν στεριώνει λόγος γλυκός, ούτε χάδι τρυφερό  Σε δέρνουν βάσανα πολλά,  τρικυμίες   καταιγίδες   Ψηλές θερμοκρασίες αρρώστιες φοβερές...

Τί σόι ζωή σαν δεν μπορείς να ζήσεις, Lockdown και πέφτει η αυλαία. Το πλήθος χάνεται και η ζωή μαραίνεται. Απορείς, π’ απλώνεται φως ημέρας σε δρόμους σκοτεινούς.   Ανήσυχη η ηρεμία τρομοκρατεί την μνήμη, που παίζει play bacκ σαν μαυρόασπρη ταινία, το τότε,...

Για μια στιγμή έρχονται κοντά σου, μα σαν στο θρόνο τους καθίσουν, κλείνουν τις πόρτες και μένεις απ’ έξω. Έχουν δικά τους όνειρα και σχέδια για του περίγυρου την κοινωνία.    Ότι εσύ ονειρεύτηκες στα συμφέροντα τους είναι παραφωνία.   Είσαι κουβάρια,...