Βαρύγδουπες δηλώσεις τη μέρα
συνωστισμένοι μπροστά σ’ άγραφες σελίδες
γυρεύουμε να γράψουμε για το νόημα τής ζωής.
Με εικόνες μέσα σε κόσμο ηλεκτρονικό ταξιδεύουμε.
Αντέχουμε, λέμε, λίγο ακόμα
μπορούμε να περιμένουμε, λίγο ακόμα
να κάνουμε κάποια σχέδια ακόμα, να ελπίζουμε
πως κάποιο αποτύπωμα θ’ αφήσει η ύπαρξή μας
με επιθυμίες παιδικές, που βυθίστηκαν στη λήθη
μ’ ένα σφίξιμο στο στήθος, για λίγο ακόμα.
Μέχρι να έρθει η νύχτα και να δούμε
πως έχουμε ακόμα τα δεσμά πάνω μας
κι ούτε μια πράξη μας δεν πλησίασε τα «θέλω»
ούτε ένα βλέμμα ευθύ και καθάριο δε μοιράσαμε
μόνο τα ίχνη μιας ακόμη ματαίωσης
κρέμονται μαζί με το σκυμμένο μας κεφάλι.
_
γράφει η Άννα Ρουμελιώτη
“κι ούτε μια πράξη μας δεν πλησίασε τα «θέλω»
ούτε ένα βλέμμα ευθύ και καθάριο δε μοιράσαμε”
Καθηλωτικές οι αλήθειες σου Άννα μου…αγγίζουν αιχμηρά την ψυχή μου! Σ’ ευχαριστώ!!!
…Αντέχουμε, λέμε, λίγο ακόμα
μπορούμε να περιμένουμε, λίγο ακόμα
να κάνουμε κάποια σχέδια ακόμα, να ελπίζουμε
πως κάποιο αποτύπωμα θ’ αφήσει η ύπαρξή μας
με επιθυμίες παιδικές, που βυθίστηκαν στη λήθη…
Άννα μου με άγγιξαν τα δυνατά λόγια σου ειλικρινά!! Αισιοδοξώ όμως, πως η λήθη θα γίνει θύμιση…
Με εικόνες μέσα σε κόσμο ηλεκτρονικό ταξιδεύουμε. Ποιος το φανταζόταν; Πόσο “ακόμα” θα αντέξουμε; Πολύ καλό, Άννα!!!
Τι όμορφο ποίημα! Και πόσο αισιόδοξο!
Εγώ θα έβαζα για τίτλο το… Μέχρι να έρθει η νύχτα…
Πόσο όμορφος ο κόσμος! Ότι κι αν κάνουμε τη μέρα, όσο κι αν μας βαραίνει, η νύχτα έρχεται! Και κάνουμε τον απολογισμό μας!
Υπέροχη ζωή! Δε σταματά ποτέ να ξημερώνει η καινούρια μέρα! Δε θα πάψει ποτέ να μας δίνει ευκαιρίες να αλλάξουμε! Να κάνουμε νέα αρχή και να δημιουργήσουμε ένα καινούριο εαυτό! Όπως τον θέλουμε! Όποτε το θελήσουμε!
Σ’ ευχαριστώ Άννα που μου το θύμησες!