Κι εμείς στενέψαμε τις μέρες μας σε άκρες και περιθώρια,
μακρύναμε τις νύχτες μας στη σιωπή του μοναχισμού,
αφουγκραστήκαμε τις εκκλήσεις, κοιταχτήκαμε στις συστάσεις
κι αποδεχτήκαμε με θεωρίες, αφορισμούς και δοκιμασίες
την άσπονδη καθημερινότητα της αναγκαστικής καταφυγής
πότε με την υποψία και το βόλεμα των δόκιμων συσπειρώσεων
και πότε με τη σιγουριά και το φόβο των στοχαστικών ακροβολισμών.

Αριθμήσαμε ιστορικές περγαμηνές, παραδόσεις και γεγονότα,
προβληθήκαμε ως της συνέχειας εχέφρονες ευαγγελιστές,
προστρέξαμε ευσύνοπτοι μάρτυρες της αρετής και της προοπτικής
και πιστώσαμε την αλήθεια, συνείδηση, συνέπεια κι ευθύνη.

Κι εκείνοι αναμετρήθηκαν παράμερα με ιδέες και δοξασίες,
μονολόγησαν αυτάρεσκα στη διαφορά και τη γνώση,
παλινδρόμησαν σε ίδιες πρακτικές και ξένες εμπειρίες
κι ανασυντάχθηκαν αυτόκλητοι κι αυτόνομοι μπροστάρηδες,
ενάντια στην ομαδική συμμόρφωση και την υποταγή,
μακριά από ύποπτα κελεύσματα και τη δόλια προτροπή,
μ’ επίγνωση αυθόρμητης συμπεριφοράς και λόγου επιρροή.

Μονοδρόμησαν στην εξαίρεση και την επιθετική προβολή
ανδρώθηκαν στην άρνηση, το πείσμα και την ανυπακοή,
αυτομόλησαν στη στράτευση του επίδοξου οραματιστή
και έχρισαν την αντίπραξη αλήθεια και  σύληση υπαρξιακή.

Αλήθειες ο ισχυρισμός, η αντίθεση, το δοκούν και η πλάνη,
Παράλληλη κι ομόσπονδη γραφή του καθενός ο χρόνος και ο χώρος
και σύμπτυξη ανερμάτιστη ο λόγος ο προσωπικός κι η στάση.
Αλήθειες η σύμπραξη και η συνοχή, η αντιδικία και η συνενοχή.

_

γράφει ο Γιώργος Αλεξανδρής