Ανάβουν πάλι τις φωτιές
τριγύρω μου και εντός μου,
σωπάσαν βλέπεις οι καρδιές
μιλάνε τα μυαλά.
Αίμα ζητούν για να τραφούν
οι άρχοντες του κόσμου
και αμολήσαν λεύτερα
ανθρώπινα σκυλιά.
Άλλοι με το κουστούμι τους
το χαρτοφύλακά τους,
άλλοι με τη γραβάτα τους
μου σφίγγουν τη θηλιά.
Άλλοι υψώνουν το σπαθί
κρύβουν τα πρόσωπα τους,
δεμένα μπρος σε μόνιτορ
θερίζουνε κορμιά.
Μάλλον θα καθρεφτίζονται
σ’ ανάποδους καθρέφτες,
δεν βλέπουν πως οι μούρες τους
θυμίζουνε φρικιά.
Ορθά μιλούνε τάχαμου
αυτού του κόσμου οι φταίχτες,
και στέλνουν τελεσίγραφα
για φοβισμένα αυτιά …
_
ΜΡΑΒΟ ΞΑΔΕΡΦΟΥΛΑ ΠΟΛΛΟΙ ΩΡΑΙΟΙ ΟΙ ΣΤΙΧΟΙ ΣΟΥ