Νύχτα βιαστική, πάρε με.
Πρώτη της φορά, λες.
Κι εσύ κει που στέκεις και με θωρείς,
τις λέξεις μου ζύγισε που σου ‘πα και σήμερα.
Λίγες ή πολλές, τόσες μου βγήκαν.
Και μη με κακιώνεις.
Οι νύχτες θάλασσες.
Ανάθεμα τα κύματα που με ξερνούν σε ξέρες.
-Αγάντα! μου φώναζε ο άνεμος.
Ραντεβού σ’ εκείνο τ’ άστρο, που μας συνόδευε νύχτες ολάκερες.
_
γράφει ο Βασίλης Μαντικός
“….. Ανάθεμα τα κύματα……. ” Ναι, αλλά χωρίς αυτά η θάλασσα θα ήταν λίμνη…… Χωρίς κοχύλια, χωρίς χρυσάφι στην παραλία και δεν βάζω στοίχημα και για την ποιότητα του βυθού……
Υπέροχο!!!!!!!!!!!………….
… “όριο-κορυφές” οι λευκές γραμμές τους, μια στο βύθισμα στης Ψυχής τα καταγώγια και μια ψηλά με τα πανιά φτερά… !!!
ΥΓ: … σας ευχαριστώ !!!!
-Αγάντα! μου φώναζε ο άνεμος.
Ραντεβού σ’ εκείνο τ’ άστρο, που μας συνόδευε νύχτες ολάκερες.
Εκείνοι που πέφτουν στις ξέρες έχουν για ανταμοιβή το φως των αστεριών!!!Πολύ όμορφο το ποίημά σας!!
… το Φως τους οδηγός και προορισμός !!!!
ΥΓ: … σας ευχαριστώ, να ΄στε πάντα καλά !!!
Υπέροχο!!! Πολλές εικόνες όμορφες!!!