Περιμένεις αδιαμαρτύρητα

στον τελευταίο σταθμό

το τρένο που θα’ ρθει

με όλα τα μάτια του ορθάνοιχτα

στυλωμένα στην σίγουρη αλαζονεία σου.

Τρίζει η ματιά σου

στο άκουσμα της διαφυγής.

Ανασταίνεται ο νεκρός καιρός

το αηδόνι γίνεται ποιητής ξανά

σαν προβάλλουν στην ομίχλη

τα απραγματοποίητα.

Ήρθαν να εισπράξουν τα χρωστούμενα

με τόκους πολλούς, μια στάλα αίμα.

Η μνήμη τα φτερά της

κόκκινο ρόδο αναπαύεται ενθάδε, στις ράγες.

Σκύβεις να το μαζέψεις

η προσμόνη στα μάτια περιστέρια σου

δεν κρύβεται ηλιοκλέφτρα.

Ράγισαν οι καθρέφτες της στιγμής

η άμμος ξεχνά να σε χαιδέψει

το τρένο μόλις έφτασε.

_

γράφει ο Φοίβος Μανωλούδης

Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!