Επιλέξτε Σελίδα

Ανδρέας Μιχαηλίδης | Ωδή σε ένα ξυπνητήρι

Δημοσίευση: 7.02.2018

Ετικέτες

Κατηγορία

Καημένο ξυπνητήρι
πολύτιμε υποτακτικέ μου
της συνέπειάς μου είσαι
το δεξί το χέρι
όταν κάθε πρωινό
την ίδια πάντα ώρα
βιαίως σπεύδεις να μ’ αρπάξεις
απ’ του Μορφέα την απύθμενη αγκαλιά.

Όμως,
αυτό το «βιαίως»
όπως ξέρεις
γέννησε ανθρώπινη έχθρα –
πόσα από τ’ αδέρφια σου άραγε
χρόνια και χρόνια τώρα
δεν εκσφενδονίστηκαν σε τοίχους
από διαθέσεις φονικές
αγουροξυπνημένων
ή δεν βασανίστηκαν ανηλεώς
απ’ το μένος αγνωμόνων ιδιοκτητών.

Τι ύβρεις, τι κατάρες υπομένετε
πλάσματα μοναχικά
του καθήκοντος εργάτες
αφιλοκερδείς.

Αλήθεια, ποιός τίμησε ποτέ την προσφορά σας
ποιός εγκώμια της ύπαρξής σας έπλεξε
όταν λογαριάζατε καρτερικά τις ώρες
πριν να σημάνετε συναγερμό
άπαξ ή και δις ημερησίως
φωνάζοντας με των πνευμόνων σας τη δύναμη
για να μη λησμονηθούν
ραντεβού κι υποχρεώσεις
(σκέφτομαι και ωχριώ
τι έρωτες θα χάνονταν χωρίς εσάς
τι χρήμα και τι φήμη.

Καημένο ξυπνητήρι    
ούτε καν ποιητής
βρέθηκε στον κόσμο να σε υμνήσει
πλην εμού
αλλά κι εγώ ακόμα που επαίρομαι
ένα χάδι δεν αξιώθηκα ποτέ μου να χαρίσω
στην κρύα πλατούλα
του πλαστικού
ολοστρόγγυλου
κορμιού σου.

 

 

Το εργοτάξιο – Ανδρέας Μιχαηλίδης

αναδημοσίευση από το Μονόκλ

 

Ακολουθήστε μας

Αναζήτηση…

Αναζήτηση…

Πλέουμε στο κουφάρι του καλοκαιριού Δίπλα μας κόλποι, ο Μέγας Γυαλός, η Μικρή Άμμος νησιά, της Αποκάλυψης, της Παναγιάς, της Λαγνείας Διαβήκαμε στον καιρό και σε μέρη δύσβατα Μάθαμε να χωρίζουμε τις θύμησες όπως χωρίζουν τα νησιά τους ανθρώπους τους -ντόπιοι,...

The last exit

The last exit

Με την πρώτη συννεφιά του Σεπτέμβρη χρωματίζονται τα όμορφα που θα έρθουν.  Αρκεί να θες να τα δεις… Όπως θα οδηγείς στη μεγάλη βαρετή ευθεία ενός ατέλειωτου, σκληρού και άχρωμου καλοκαιριού,  μη ξεχαστείς! Να στρίψεις στην τελευταία έξοδο.  Σ ’αυτή που γράφει… “Μωβ,...

Ακολουθήστε μας στο Google News

Επιμέλεια άρθρου

Διαβάστε κι αυτά

The last exit

The last exit

Με την πρώτη συννεφιά του Σεπτέμβρη χρωματίζονται τα όμορφα που θα έρθουν.  Αρκεί να θες να τα δεις… Όπως θα οδηγείς στη μεγάλη βαρετή ευθεία ενός ατέλειωτου, σκληρού και άχρωμου καλοκαιριού,  μη ξεχαστείς! Να στρίψεις στην τελευταία έξοδο.  Σ ’αυτή που γράφει… “Μωβ,...

Χαμένος Παράδεισος

Χαμένος Παράδεισος

Νιώθεις ή μήπως από τον πόνο μούδιασε η ψυχή και η συνείδηση; Τι γίνεται γύρω μας; Το αίμα κόκκινο κυλά στο χώμα που πατάς. Αίμα αθώο, που δεν πρόλαβε να ζήσει. Κείτεται ανήμπορο πάνω στα λουλούδια που με χαρά ανθίζουν. Βλέπεις η φύση δεν λογαριάζει το ανθρώπινο...

Περί σιωπής

Περί σιωπής

Αλυσοδέθηκες   Το παρελθόν σε εγκλωβίζει  μ' ενοχές. Κι είναι η ενοχή ένοπλη σκιά, που σε καταδικάζει  να ζεις πολεμώντας κι υπομένοντας —διαρκώς—   τον πόνο του πυρακτωμένου σιδήρου, σκουριασμένου, από τα χρόνια, στην τραυματισμένη σου ψυχή.   Φοβάσαι...

0 σχόλια

0 Σχόλια

Υποβολή σχολίου