Απόψε ξύπνησε η ανάγκη για να γράψω
κάτι έχω μέσα να ξορκίσω ή να κάψω.
Δεν ξέρω αλήθεια αν είναι η μοναξιά
νιώθω πως θέλει να με κάνει μια χαψιά…
Ένα θηρίο που στα σωθικά γυρίζει
σαν μεθυσμένος ναύτης που χυδαία βρίζει
γιατί τον δρόμο για το πλοίο έχει χάσει
κι ίσως να φύγει στο λιμάνι πριν να φτάσει…
Σαν μετανάστης μες στην ίδια μου την πόλη
νιώθω καράβι που δεν βρίσκει αραξοβόλι
σαν τρύπιος σάκος που ποτέ του δεν γεμίζει
σαν ένα σύννεφο που ο άνεμος σκορπίζει…
Κι από τις λέξεις μου κρατιέμαι μην βουλιάξω
μ’ αυτές το “Θέλω”, πνίγω, “να ουρλιάξω!”
σε λίγους στίχους την γαλήνη μου γυρεύω
μ’ αυτό το ποίημα την ψυχή μου ημερεύω…
_
γράφει ο Σπύρος Μακρυγιάννης – Αργοναύτης
[… Με αυτες το «Θελω» πνιγω «να ουρλιαξω» …] Ω ναι πραγματι το καταλαβαινω απολυτα…. Εξαιρετικα δυνατο Σπυρο!!!!!
Ήμουν σίγουρος ότι αυτό θα σε άγγιζε Άννα… Κάπου σε κάτι δικό σου είχα δει το ίδιο συναίσθημά κι από σένα…. Ευχαριστώ…
…σα μετανάστης μες στην ίδια μου την πόλη…
πόσο ταιριαστά τα λόγια σου Σπύρο στην ψυχή πολλών….
Ναι Μάχη μου… Πολλοί πια καταλήξαμε να νοιώθουμε έτσι…. Ίσως οι περισσότεροι από εμάς που έχουμε την ανάγκη να γράφουμε μια και η ευαισθησία μας είναι αυξημένη….
Λυτρωτική η ποίηση γι’ αυτούς που τη γράφουν και για αυτούς που τη διαβάζουν και ταυτίζονται με τους στίχους της. Πολύ όμορφο!
Για εμάς είναι το μόνο σίγουρο καταφύγιο! Ευχαριστώ για το μοίρασμα….
Η ανάγκη της κραυγής που ζητά την μελοποίησή της!!
Υπέροχο Σπύρο μου!!!
Την αγκαλιά μου!!!
Ελένη μου…. Είμαι σίγουρος ότι εσύ ειδικά με την ευαισθησία που σε διακρίνει θα την έχεις νοιώσει πολλές φορές αυτή την ίδια κραυγή… Πολύ σε ευχαριστώ και πολύ χαίρομαι που είσαι πάλι εδώ… Ανησυχήσαμε πολλοί από εμάς που σε αγαπούμε… Εννοείται ανταποδίδω την αγκαλιά!