Τις στιγμές μου, τις ώρες να γεμίζω με στίχους ανάγκη έχω που με ορμή σαν κύμα ασυγκράτητο από μέσα μου βγαίνει, και λυτρώνει απ’ τα σάβανα μια ψυχή, τη μόνη που κατέχω και που, σ’ αέναο κύκλο, Λάζαρος ανέστη και πάλι πεθαίνει… Κι αν μια μέρα βουβή από ποίηση η ψυχή...