Το εργοστάσιο δούλευε με γοργούς ρυθμούς μέρα νύχτα. Τα Χριστούγεννα πλησίαζαν και όλων των λογιών τα χριστουγεννιάτικα δένδρα που κατασκεύαζε έπρεπε να είναι έτοιμα από τις αρχές του Δεκέμβρη για να φύγουν για τα ράφια των καταστημάτων. Πράσινα τα...

Το βλέμμα σοβαρό και λυπημένο πως σώθηκες δεν είναι αρκετό το σώμα απ’ την θάλασσα βρεγμένο και τώρα πια στον κόσμο μοναχό… Το ξέρεις πια πως εύκολες δεν θα 'ναι οι μέρες σου σ’ αυτή την ξένη γη απώλειες μετράς που σε πονάνε, που ανοίξανε μεγάλη μια πληγή… Δεν...

Και να που η ψυχή μου έμεινε μόνη γυμνή μπροστά στης κρίσης τον καθρέφτη η αλήθεια του σκληρά να την πληγώνει… Δεν γίνεται αυτόν να βγάλει ψεύτη… Και τώρα δεν μπορεί πληγές να κρύψει σημάδια αμαρτίας την λεκιάζουν, την σκέπασε απέραντη μια θλίψη με μαύρη εικόνα...

Στον αγέννητο Νόμιζα θα 'ρθεις... Θυμάμαι τότε που αχνοφάνηκες. Κοίταζα την εικόνα μου στον καθρέφτη μέσα στο ασανσέρ... Άλλαζε. Έφτασα στο ισόγειο ένας άλλος. Πιο ώριμος και δυνατός. Χάθηκες μια μέρα στο αίμα. Δεν ήρθες ποτέ... Είναι στιγμές που σε νιώθω στο...

Σπάραξε πάλι μου η καρδιά, βούρκωσαν μου τα μάτια, ακόμα και η αμμουδιά χίλια έγινε κομμάτια... Άψυχο πως το δέχτηκε πικρό θάλασσας δώρο κορμάκι που τ' ορέχτηκε θεριό ένα αιμοβόρο;... Προσκέφαλό του τ' αλμυρό που σκάει γλυκά το κύμα κι η άμμος στρώμα μαλακό, πως να...

Άφησαν πίσω μια ολόκληρη ζωή σπίτι και βιος και μια γλυκιά πατρίδα, πέρασαν σύνορα, βρεθήκαν σ’ άλλη γη σαν του πολέμου ξέσπασε η καταιγίδα. Σε σαπιοκάραβα στοιβάχθηκαν πολλοί και τόσοι χάθηκαν στα κύματα ως τώρα, φωτιά και σίδερο στη Μέση Ανατολή, κι η ελπίδα...

Ξεπρόβαλες ολόσωμη στης θάλασσας την άκρη και άθελά μου κύλησε στα μάτια μου το δάκρυ μπροστά στο μεγαλείο σου που φώτισε την πλάση κι ασήμωσε την θάλασσα και στα βουνά τα δάση... Ανέβηκες στον ουρανό, βασιλικό το βήμα όλο μεγαλοπρέπεια, κι εγώ δικό σου θύμα άφωνα...

  Σ’ αναζητώ στο νιο φως πρώτος ήλιος που δίνει πρωί, στ’ ανοιχτό παραθύρι, να θυμηθώ, πως ελπίδα είσαι Εσύ που δεν σβήνει στης ζωής μου το πατητήρι… Σ’ αναζητώ στης μικρής εκκλησιάς την γαλήνη, απόγευμα, δίπλα στην θάλασσα, να ξεχαστώ, της ψυχής να γλυκάνει η...

Ήταν μια μέρα σαν αυτή πρώτη φορά σε ξένη γη στα δεκαοχτώ μου χρόνια… Απ’ τ’ αεροδρόμιο στο σταθμό με ένα μετρό κάπως παλιό δέντρο εγώ άπλωνα κλώνια. Το τραίνο βρήκα το σωστό για τον δικό μου προορισμό κι άρχισα ήδη τα όνειρά μου… Διάλεξα άδειο ένα κουπέ κάνω...

Δεν σταματούν τα τραίνα πια εδώ, δύο μονάχα τοπικά όλη τη μέρα, και το παράπονο τον παίρνει το σταθμό όταν διαβαίνουν οι ταχείες με αέρα. Κάποιες φορές τον χαιρετούνε βιαστικά με ένα σφύριγμα που μοιάζει κοροϊδία, περνάνε τρέχοντας και χάνονται μακριά λες και η θέα...

Σαν την αποχαιρέταγε σ’ εκείνο τον σταθμό δεν ήταν πλέον σίγουρος αν έπρεπε να φύγει κι ένιωθε πως άδειαζε και σώμα και μυαλό μα τώρα πια η ξένη γη ήταν για εκείνον λίγη. Θυμήθηκε πρώτη φορά που ήρθε στην Ελλάδα όλα γύρω παράξενα, γεμάτα χρώμα, φως και μουσικές και...

Έφευγε το τραίνο σ’ έπαιρνε μακριά κι εγώ στην αποβάθρα χωρίς παρηγοριά σε κράταγα απ’ το χέρι, λες και ήταν δυνατό αυτό το κράτημά μας να ‘ναι φρένο στον συρμό. Πρόλαβα μονάχα να φωνάξω σ’ αγαπώ σαν το τραίνο χώρισε τα χέρια μας τα δυο ίσως να το άκουσες πριν το...

Μια ζωή προσπαθώ να μην χάσω το τραίνο να είμαι εκεί στο σταθμό κι απ’ τους πρώτους να μπαίνω όμως πάντα σχεδόν δεν υπάρχει πια θέση ταξιδεύω οκλαδόν στου διαδρόμου τη μέση… Τα ταξίδια μικρά κι όμως μοιάζουν μεγάλα από εκεί χαμηλά δίχως θέα μια στάλα κι όλο λέω...