Τις στιγμές μου, τις ώρες να γεμίζω με στίχους ανάγκη έχω που με ορμή σαν κύμα ασυγκράτητο από μέσα μου βγαίνει, και λυτρώνει απ’ τα σάβανα μια ψυχή, τη μόνη που κατέχω και που, σ’ αέναο κύκλο, Λάζαρος ανέστη και πάλι πεθαίνει… Κι αν μια μέρα βουβή από ποίηση η ψυχή...

Νύχτα μητέρα λογισμών που αλήθεια με τρομάζουν σε ποιων το φως αστερισμών οι εφιάλτες μου κουρνιάζουν; Νύχτα της έμπνευσης τροφός μα και του φόβου αντάμα το ένα σου στήθος βγάζει φως και τ’ άλλο πνίγει κλάμα. [...] _ γράφει ο Σπύρος...

Ενίοτε εκλεκτά ταΐζω εδέσματα την λαίμαργη ψυχή μου που άλλοτε η τύχη έφερε εμπρός μου κι άλλοτε στων εκλεκτών μου φίλων τα μαγειρεία αναζητώ. Την ξεπληρώνω έτσι για τα εμέσματα που μ' ευθύνη όλη δική μου την τρέφω στα ταχυφαγεία του κόσμου -τροφή που δεν αξίζει ούτε...

Απόψε ξύπνησε η ανάγκη για να γράψω κάτι έχω μέσα να ξορκίσω ή να κάψω. Δεν ξέρω αλήθεια αν είναι η μοναξιά νιώθω πως θέλει να με κάνει μια χαψιά... Ένα θηρίο που στα σωθικά γυρίζει σαν μεθυσμένος ναύτης που χυδαία βρίζει γιατί τον δρόμο για το πλοίο έχει χάσει κι...

(Φωτογραφία: Στράτος Γιαννόπουλος) …στο δέκατο τρίτο ταξίδι μας, πάμε πίσω, σε χρόνους παλιούς μα ποτέ τους ξεχασμένους. Τότε που ακόμη οι άνθρωποι κατάφερναν να αποτινάζουν από πάνω τους το σκοτάδι αναζητώντας στην ζωή τους φως. Σημερινός μας καλεσμένος ο ποιητής...

  Πάλι για λίγο στην σκηνή λίγο κάτω απ' τα φώτα... Μακρυά η ζωή η αληθινή λυσσομανά σαν πρώτα μα δεν με φτάνει πάνω εδώ δεν φτάνει να δαγκώσει και δεν μπορεί χωρίς αιδώ τώρα να με πληγώσει... Εδώ είναι ο ρόλος μου ζωή [...]   _ γράφει ο Σπύρος Μακρυγιάννης...