Αυτός ο κινούμενος ζωολογικός κήπος είχε ξανάρθει στην πόλη. Έμενε για καιρό και αφότου στηνόταν δεν έμοιαζε για προσωρινός, με στέρεες εγκαταστάσεις και προσωπικό,  παρότι όταν μετανάστευε, έφευγε ξαφνικά και υποσχόταν σιωπηρά ότι θα ξανάρθει.
Μερικές προσθήκες κάθε φορά στο ζωικό βασίλειο σε ελάχιστη απόσταση από το σπίτι μου.
Ήταν καινούργια ατραξιόν και η φώκια, που την άκουγα να φωνάζει νύχτα μέρα. Την κατάλαβα, χωρίς καν να πάω να επισκεφτώ τον ζωολογικό κήπο. Ακουγόταν ακόμα και με τα παράθυρα σφαλισμένα. Ήταν ένα αντίστροφο κλάμα η φωνή της. Διαπίστωνα με τις μέρες, όσο καλούσε με τους ήχους της, ότι ετούτος ο λαρυγγισμός ήταν σαν ανάποδο κλάμα. Όχι γέλιο αλλά κλάμα και η διαφορά με το γοερό, το κανονικό κλάμα είναι πως βγαίνει χωρίς να το σκεφτείς, δίχως κάποιο συναίσθημα να εκτονωθεί σε λυγμό, λες και πηγάζει βαθιά απ’ την ψυχή ή υποσυνείδητα όπως λένε. Σαν την αναπνοή. 
Βδομάδες μετά έμαθα ότι μια ομάδα ακτιβιστών είχε σχεδιάσει να ελευθερώσει κάποια ζώα παραβιάζοντας τη νύχτα τον περιβάλλοντα χώρο και τις κλειδωνιές. Στα λίγα ζώα που ελευθέρωσαν ήταν και η φώκια. Και το έμαθα από τον περίγυρο στη γειτονιά και στον τοπικό τύπο αλλά και το διαπίστωσα καθώς έπαψα να την ακούω. Σε μια αφίσα σχεδόν απέναντι από το μπαλκόνι μου είχε αφήσει η ομάδα των απελευθερωτών  ένα μήνυμα: «Ελευθερία στα ζώα, δεν είναι εμπόρευμα η ζωή τους». 
Η ελευθερία είναι ανθρώπινη επινόηση και οι παραβιάσεις της επίσης φτιαγμένες απ’ τον άνθρωπο. Μαθεύτηκε ότι τα ζώα αφήνονταν απ’ τους ακτιβιστές  σε ένα φυσικό πάρκο με διακριτική περίφραση ώστε να δημιουργείται η ψευδαίσθηση της ελευθερίας. Εκεί θα ζούσαν σε πιο «ανθρώπινες» συνθήκες κατά τη φύση τους. 
Είμαι βέβαιος ότι οι λυγμοί της φώκιας ουδεμία σχέση είχαν ούτε με το κλουβί, ούτε με τον περίφρακτο περιορισμό της. Κάτι βαθύτερο την τρόμαζε και φώναζε διαρκώς είτε για  να σκεπάσει τον υπόκωφο ήχο του φόβου της, είτε για να ξορκίσει μακριά το κακό που ένιωθε. 
Γιατί αυτό το απόκοσμο πέπλο που την τρόμαζε δεν καταλαβαίνει από ελευθερία,  μιας και είναι πέρα απ’ τα ανθρώπινα.

_

γράφει ο Κωνσταντίνος Νικολόπουλος