Οι μέρες φεύγουν άβουλες, νωθρές κυλούν οι νύκτες
με ορχήστρα μοιάζει η ζωή που έχασε τον τόνο
δίχως σκουριά σταμάτησαν το μέτρημα οι δείκτες
στάθηκαν σαν να ‘ναι φιλί, μηδένισαν το χρόνο…
Αποκοιμήθηκε η ανατολή, αλάργεψε η δύση
σταμάτησε και η ψυχή δάκρυα να σταλάζει
του κόσμου τη στέγη το βιολί για πάντα πριν ραγίσει
μ’ αγάπη μέτρα και θα δεις, πως η ζωή αλλάζει.
_
γράφει η Σοφία Ντούπη
0 Σχόλια