Λείπουν τα μάτια σου
από τον ουρανό.
Κι η απουσία σου χαλάει
την ομορφιά.
Το φως στέκεται ορφανό
στις άκρες της νύχτας.
Ω, την ομορφιά
αν δεν τη μοιραζόμαστε,
δεν νοστιμεύει το ψωμί,
δεν ξεδιψάς με το φεγγάρι.
_
γράφει ο Χριστόφορος Τριάντης
Λείπουν τα μάτια σου
από τον ουρανό.
Κι η απουσία σου χαλάει
την ομορφιά.
Το φως στέκεται ορφανό
στις άκρες της νύχτας.
Ω, την ομορφιά
αν δεν τη μοιραζόμαστε,
δεν νοστιμεύει το ψωμί,
δεν ξεδιψάς με το φεγγάρι.
_
γράφει ο Χριστόφορος Τριάντης
Ακολουθήστε μας
Διαβάστε κι αυτά
Η ψευδαίσθηση της μοναδικότητας της ανθρώπινης ύπαρξης, όταν έρχεται σε σύγκρουση με τον πραγματικό ψυχισμό.
Η “πτώση” είναι αναπόφευκτη, όταν η ματαιότητα συναντά το κενό και όταν η πληρότητα δεν αποτελεί προορισμό, αλλά πρόσκαιρη στάση μέσα στο ταξίδι.
Στις γειτονιές των ανθρώπων του μόχθου πλανιέται μια πληγωμένη ελπίδα, ψυχής η κραυγή ένα παιδί πεινασμένο που μόλις κρατιέται σ' ένα τραπέζι που κάποιος μοιράζει λιγοστό το ψωμί Τη μέρα εκείνη της κρίσης λαμπρός ο ήλιος καλεί αδικημένους, θλιμμένους στο κόσμο...
Μαβιά σύννεφα ταξιδεύουν στα δυτικά με τον ανάλαφρο ρυθμό παλιού τραγουδιού. Ένα κορίτσι κεντάει στο τελάρο του το τριανταφυλλί του λιόγερμα. Ένα σύννεφο, το ‘συρε μαζί του το σούρουπο, σκάλωσε στα κλαδιά της γαζίας ξεθώριασε το κιτρινάκι της φορεσιάς της...
0 Σχόλια