Ποιος τάφος σε κλείνει, αχώρητη σκέψη,

που φτάνει την πλάση σαν μάννα να θρέψει

με νάμα της γης των αρχαίων Σταγείρων.

Η φύση αναβλύζει σπονδές ρόδων, μύρων,

εσέ, στοχαστή των ανθρώπων να στέψει .

Το Λύκειο φως σου ομορφαίνει το δείλι

κι εμείς μαθητές σου, του πνεύματος φίλοι,

μαζί περπατάμε του κόσμου τις στράτες.

Η Αλήθεια γυρίζει στην πλάνη τις πλάτες,

ζυγώνει ν’ ανάψει του νου μας φιτίλι.

Σοφής εντελέχειας σκοπό πραγματώνεις,

την ύλη των όντων ουράνια υψώνεις.

Στη μέση Αρετή, κοινωνεί τους πολίτες,

θεοί και θηρία, του χθες ερημίτες,

παιδιά πολιτείας ουδέποτε μόνης.

Του Αλέξανδρου δάσκαλε, δώσε μας ήθος,

στη μάζα αφέθηκε τ’ άμορφο πλήθος,

ποιόν και ποσόν χωρίς όρια τελειώνουν.

Νικήσαμε, λέμε. Οι εχθροί μας σιμώνουν.

Κι η πράξη ζωής μας, μιας χίμαιρας μύθος.

Του δράματος ύβρη μετάνοια ζητάει,

ικέτιδα χώρα, ψυχή που λυγάει.

Της νέμεσης μοίρα, λαέ των Ελλήνων,

προσμένεις της κάθαρσης ήχους σειρήνων.

Η ελπίδα, το μέλλον. Κι ο χρόνος κυλάει…

Η νύχτα ατέλειωτη, ακόμη να φέξει,

φεγγάρι με ήλιο κρυφτούλι να παίξει.

Γεννήθηκες τέλειος, πνοή Μακεδόνων,

απόκριση να βρουν γιατί των αιώνων.

Τα πάντα, τα είπες. Με μία σου Λέξη!

_

γράφει ο Παναγιώτης Κουμπούρας

Έπαινος Ε.Λ.Β.Ε. 2016