Διπλό σονέτο Σκόπελος καταπράσινη, Πεπάρηθέ μου, τ’ αρχαία κάλλη σου, μα και τα τωρινά σου, στολίδια μες στο πέλαγος, παράδεισέ μου, φως σ’ όλον τον ορίζοντα η ομορφιά σου. Αλόννησος μαγευτική, τι πλούτος Θέ μου, χρυσή σπηλιά η ψυχή, Ίκος: το όνομά σου, δίπολη πύλη τ...

Αρχέγονη του κόσμου ύλη, σ' αναζητώ την ύστατη αυτή ώρα Βωμό ν' ανάψω εξιλασμού για την ψυχή μου. Γεννήθηκα θνητός, το ξέρω, μα κάθε μου ταφή μια χαρμολύπη, 'δω, στων Δελφών το ιερό, ευλογείται η αθάνατη μου φύση. Ειρηνικά τα έργα της ζωής μου, όπλο μου μοναχό η...

  Χιλιάδες χρόνια να ζήσεις, Βυζαντινή εικόνα μνήμης, στην ψυχή μου. Κεκοσμημένη λαμπρύνεται η ψυχή πενιχρά ενδεδυμένη φορέματα. Του Πινδάρου οι ύμνοι με του Ρωμανού του Μελωδού την πένα αναθερμαίνονται. Τα νικητήρια των πνευματικών μας αγώνων Τη Υπερμάχω...

(Διπλό  σονέτο)             Παιδί  μου, άπτερο  πουλί,  πόσα  φιλιά  ν’ απλώσω      στο  άρμα  των  ονείρων  σου;  Στης  γης  το  μονοπάτι      πόσες  του  κόσμου  μας  πληγές  μ’ αγάπη  να  επουλώσω,      να  σε  φυλάξω  απ’ τα  δεινά  κι  απ’ το  κακό  το  μάτι;...

    ΑΥΤΑΡ ΟΔΥΣΣΕΥΣ ΙΕΜΕΝΟΣ ΚΑΙ ΚΑΠΝΟΝ ΑΠΟΘΡΩΣΚΟΝΤΑ ΝΟΗΣΑΙ ΗΣ ΓΑΙΗΣ, ΘΑΝΕΕΙΝ ΙΜΕΙΡΕΤΑΙ... ΟΜΗΡΟΥ  ΟΔΥΣΣΕΙΑ Τον δίδαξα τον Όμηρo χρόνια πολλά (δάσκαλος  γαρ) «και  καπνόν αποθρώσκοντα…» Ανέλυσα, επίσης , χρόνια πολλά, τις μακρινές Ιθάκες του Καβάφη. Μέχρι που...

 Πάρε με στ’ όνειρο –ταξίδι σου, Οδυσσέα,  επτά ζωές –επτά ψυχές στην ίδια πλώρη  να με μαγεύει σύγκορμο η Σειρήνα κόρη,  ο έρωτας –νόστος το φιλί να ‘χει παρέα…  Ποιας Κίρκης μάγια με τραβούν στην αμαρτία;  Άνθρωπος είμαι από χώμα κι από πνέμα  κι αν ρίξω άγκυρα στης...

Πνεύμα στα δάση των ψυχών κι αχός στου Νου τη μάχη, της Λευτεριάς βιγλάτορα, αιώνιε Καζαντζάκη! Λεύτερος πάνω στο σταυρό στο δέος της αβύσσου, φεγγίζεις με το έργο σου στιγμές του Παραδείσου. Στο ανηφόρι της ζωής, είπες του Ψηλορείτη: Βράχε, ομιλείς μας για θεό… Κι...

Της θάλασσας οι σκόπελοι, τα βράχια, οι νησίδες, άμοιρων ναυαγών ψυχών σωσίβιες ελπίδες… Πέλαγος, να 'σουν μια αγκαλιά κι ένα φιλί το κύμα, για να μην πνίγονται παιδιά, μάνες μην κλαιν σε μνήμα. Ωκεανέ, πώς στένεψες; Πόσο μικρός φαντάζεις… Σύνορα  φράχτες σ’ έκλεισαν....

      Ποιος τάφος σε κλείνει, αχώρητη σκέψη, που φτάνει την πλάση σαν μάννα να θρέψει με νάμα της γης των αρχαίων Σταγείρων. Η φύση αναβλύζει σπονδές ρόδων, μύρων, εσέ, στοχαστή των ανθρώπων να στέψει . Το Λύκειο φως σου ομορφαίνει το δείλι κι εμείς μαθητές...