Μετά το «Χρυσό κλουβί», όπου γνωρίσαμε τη δυναμική Φέι Αντελχέιμ, η Camilla Läckberg επιστρέφει με τα «Ασημένια φτερά», όπου η ηρωίδα της μπλέκεται σε νέες περιπέτειες.

Έπειτα από τα γεγονότα που διαδραματίστηκαν στο πρώτο βιβλίο, η Φέι ζει πλέον στην Ιταλία, μαζί με τη μητέρα και την κόρη της. Και ενώ πιστεύει πως έχει αφήσει πίσω της τα χειρότερα, νέες εξελίξεις έρχονται να τη διαψεύσουν. Από τη μία, η αστυνομία την ενημερώνει πως ο πρώην σύζυγός της απέδρασε από τη φυλακή και υπάρχει πιθανότητα να θελήσει να την εκδικηθεί. Από την άλλη, πάνω που η εταιρεία της, η Revenge, ετοιμάζεται για το μεγάλο άλμα στην αμερικανική αγορά, κάποιες από τους μετόχους πωλούν τις μετοχές τους, με συνέπεια η Φέι να κινδυνεύει να χάσει την πλειοψηφία της σε αυτές.

Η Φέι αναγκάζεται να επιστρέψει στη Σουηδία, ώστε να ανακαλύψει ποιος είναι ο μυστηριώδης αγοραστής των μετοχών και πώς μπορεί να σώσει την εταιρεία της. Για ακόμα μια φορά, θα πρέπει να σκεφτεί πιο έξυπνα από τους άλλους και να δράσει άμεσα, ώστε να προστατέψει όσα με πολύ κόπο έχτισε, αλλά και τον εαυτό της και τα αγαπημένα της πρόσωπα. Γιατί ο κίνδυνος καραδοκεί σε πολλά μέτωπα, τα οποία παραμένουν ανοιχτά, και εκείνη είναι διατεθειμένη να κάνει τα πάντα ώστε να τον αντιμετωπίσει. Παρά τις αντιξοότητες και τις παγίδες, η Φέι θα αποδείξει στους εχθρούς της πως είναι πιο δυνατή απ’ όσο πιστεύουν και μπορεί να ξαναγεννηθεί ακόμα και μέσα από τις στάχτες της, σαν ένας άλλος θηλυκός φοίνικας, και να γίνει ακόμα πιο ισχυρή από πριν…

Το βιβλίο αυτό έχει προκαλέσει ήδη μεγάλη διχογνωμία στους αναγνώστες. Ορισμένοι το λάτρεψαν και άλλοι το αποκήρυξαν, μερικοί το βρήκαν υπερβολικό, κάποιοι άλλοι μέτριο ή ικανοποιητικό ή φιλόδοξο ή φεμινιστικό ή ακραίο – ακολουθούν και άλλα διαζευτικά «ή…». Η ουσία είναι μία και είναι η εξής: από την πρώτη στιγμή που μας σύστησε τη Φέι, η συγγραφέας έκανε φανερό πως αυτή η ηρωίδα είναι πολύ διαφορετική από την αγαπημένη μας συγγραφέα (και ερασιτέχνη ντετέκτιβ) Ερίκα Φαλκ. Τα τελευταία βιβλία της Läckberg αποτελούν μια ωδή στον φεμινισμό και στη γυναικεία αλληλεγγύη, στο θηλυκό μυαλό, το πανίσχυρο και πανούργο και ικανό για τα πάντα, στον δυναμισμό και τις ικανότητες των γυναικών όχι μόνο να επιβιώνουν αλλά και να πρωτοστατούν σε έναν αμιγώς ανδροκρατούμενο κόσμο, όπου πολλές φορές αυτές είναι αποδεδειγμένα οι «ριγμένες» και θεωρούνται κατώτερες σε κάθε επίπεδο.

Όποιος αποφασίσει να διαβάσει το συγκεκριμένο βιβλίο, πρέπει να γνωρίζει τι ακριβώς θα συναντήσει. Δεν μιλάμε για ένα ακόμα αστυνομικό μυθιστόρημα – ούτε καν για ένα θρίλερ. Μιλάμε για την ιστορία μιας γυναίκας που κατάφερε να αλλάξει ολόκληρη τη ζωή της, να επηρεάσει και να στηρίξει άλλες γυναίκες, να κυριαρχήσει στον δύσκολο χώρο των επιχειρήσεων και να καταξιωθεί σε αυτόν. Και όλα αυτά με τον δυναμισμό, το μυαλό και την ευρηματικότητά της, αλλά και πατώντας επί πτωμάτων – αν αυτό είναι απαραίτητο. Η Φέι είναι η δυναμική γυναίκα-πρότυπο για όλες εκείνες που είναι εγκλωβισμένες σε αποτυχημένους γάμους και επικίνδυνες σχέσεις, που έχουν χάσει την ταυτότητά τους και έχουν υποταχθεί στον άντρα, την οικογένειά τους, τα κοινωνικά πρέπει. Είναι το παράδειγμα πως και εκείνες μπορούν να αλλάξουν τη ζωή τους, αφού το κατάφερε η ίδια, και πως ποτέ δεν είναι αργά για μια νέα αρχή.

Τα γεγονότα που εξιστορούνται στις σελίδες του βιβλίου ισορροπούν ανάμεσα στη σύγχρονη πραγματικότητα και τη μυθιστορηματική υπερβολή. Οι διακρίσεις ανάμεσα σε άντρες και γυναίκες σε επαγγελματικό, κοινωνικό αλλά και προσωπικό επίπεδο δεν είναι κάτι άγνωστο. Η επίδειξη της γυναίκας-τρόπαιο, η ψυχολογική και σωματική ενδοοικογενειακή βία, η νοοτροπία πως οι γυναίκες είναι καλές μόνο για την κουζίνα και το κρεβάτι και πως κάθε σπίτι πρέπει να έχει την ερωμένη του δεν είναι κάτι που δεν συνηθίζεται στους πλούσιους κύκλους που κινείται η ηρωίδα. Αυτά, άλλωστε, βλέπουμε να συμβαίνουν παντού γύρω μας. Φυσικά η συγγραφέας τα παραθέτει ακόμα πιο αιχμηρά και γλαφυρά απ’ ό,τι ίσως είναι, όμως αυτό συμβαίνει ώστε να τονιστεί ακόμα περισσότερο το πλαίσιο του κόσμου όπου κινούνται οι ήρωές της. Η απουσία των «καλών» από αυτόν τον κόσμο ίσως φανερώνει κυνικότητα, κατά βάθος όμως μάλλον δεν εκπλήσσει κανέναν.

Είναι υπερβολική η Läckberg σε ορισμένα σημεία της αφήγησης; Φυσικά και είναι. Κάποιες σκηνές που θα μπορούσαν να λείπουν, όπως και το σκληρό και χυδαίο κάποιες φορές λεξιλόγιο, είναι ολοφάνερο πως υπάρχουν απλά για να προκαλέσουν, να σοκάρουν, να φέρουν τον αναγνώστη στα όριά του. Σίγουρα η ευαισθησία και η ηθική δεν διεκδικούν εδώ την πρώτη θέση. Η εξουσία, η ισχύς και η δύναμη μπορούν να μεθύσουν κάποιον και να τον οδηγήσουν στα άκρα – και τότε είναι πιο υπαρκτός από ποτέ ο κίνδυνος της πτώσης. Αυτό ισχύει και για τη συγγραφέα και τους ήρωές της. Οι ισορροπίες είναι πολύ λεπτές και ένα τεντωμένο σκοινί μπορεί ανά πάσα στιγμή να σπάσει. Το τέλος του βιβλίου, που ουσιαστικά προοικονομεί το τρίτο -με περισσότερες περιπέτειες και νέους μπελάδες για τη Φέι, υποθέτω- θα δείξει μέχρι πού είναι διατεθειμένοι αμφότεροι (συγγραφέας και ήρωες) να φτάσουν.

Τα «Ασημένια φτερά» είναι ένα βιβλίο που αποτελεί ιδανική επιλογή για τους συνειδητοποιημένους αναγνώστες, που ξέρουν ακριβώς τι να περιμένουν από αυτό. Παρ’ όλα αυτά, όπως και η πλειοψηφία των φανατικών αναγνωστών της Camilla Läckberg, ελπίζω να επιστρέψει σύντομα στο αστυνομικό μυθιστόρημα, το οποίο με τόση επιτυχία έχει υπηρετήσει στο παρελθόν.