Αστέρια φωτεινά. Αστέρια μικρά.
Αστέρια μεγάλα.
Καθηλωμένα.
Κάποιοι λένε ότι αντικαθιστούν τους ανθρώπους που έφυγαν.
Άλλοι λένε ότι είναι αγάπες που έπαψαν να υπάρχουν.
Ο καθένας με τη δική του ερμηνεία.
Με τη δική του ματιά.
Θα μπορούσαν να είναι τόσα πολλά.
Για μένα είναι η ζωή.
Με αρχή και τέλος.
Το τέλος γρήγορο.
Σχεδόν αόρατο.
Αν δεν το παρατηρήσεις, δεν μπορείς να το δεις.
Αν το χάσεις, δεν μπορείς να το ξαναζήσεις.
Απλά συμβαίνει.
Μια φορά και δεν επαναλαμβάνεται.
Όπως η ζωή.
Μοναδική.
Λαμπερή.
Αυτόνομη.
Εκατομμύρια αστέρια που δίνουν φως στο απόλυτο σκοτάδι.
Στο χάος.
Ναι, θα μπορούσε να είναι και ο έρωτας τώρα που το ξανασκέφτομαι.
Ο έρωτας που φωτίζει τις σκοτεινές κι ανούσιες ζωές μας.
Ο έρωτας που έρχεται και φεύγει.
Με ημερομηνία λήξης που αρνούμαστε να δεχτούμε.
Απλά φεύγει και χάνεται.
Αφήνοντας κάθε φορά ένα κενό στον κόσμο μας.
Όπως τα αστέρια που χάνονται και αφήνουν τον ουρανό στη μοναξιά του.
Με ένα αναντικατάστατο κενό.
Μοναδικά καλοκαιρινά βράδια.
Έντονα και ήσυχα.
Αγαπώ τα καλοκαιρινά βράδια.
Μα ακόμα περισσότερο αγαπώ τους ανθρώπους με τους οποίους τα περνάω.
Αυτοί είναι τα δικά μου αστέρια.

–

γράφει η Γεωργία Μπερμπέρογλου