Άκουγα την ίδια φωνή.
Κάθε μέρα.
Να μου δείχνει
έναν μικρό παράδεισο.
Να με μαθαίνει να ξεκλέβω
τα χρώματά του.
Για να φτιάξω
το δικό μου περιβόλι.
Άκουγα την ίδια φωνή.
Κάθε νύχτα.
Να μου παγώνει τη γλώσσα.
Να μη με γνωρίζουν τα μάτια μου.
Να αλυχτά το παιδάκι
στον κήπο της ψυχής μου.
Άκουγα την ίδια φωνή.
Πίσω απ' το χαμόγελο.
Την ώρα του αποχωρισμού.
Να πιάνομαι απ' τον ήλιο
σφίγγοντας τα δόντια.
Να μου κρατά η Γη το χέρι
στο πρώτο της περπάτημα.
Άκου! αυτή τη φωνή.
Είναι η ίδια.
Μέσα στο δάκρυ σου τρύπωσε.
Πίσω από ένα πρόσωπο άυλο.
Δεν έχω κάτι να φοβηθώ απ' τη χαρά.
Αφού δεν λυπάμαι.
Δε ρώτησα όμως πώς αναπνέω...
Σηκώνω μόνο
τη φλογέρα μου ψηλά.
Να δημιουργήσω
πεντάγραμμο στον ουρανό.
Τα πουλιά ως νότες
να ξαποσταίνουν.
Δημιουργώντας
την πιο αέρινη μελωδία.
Αέναο κελάηδισμα της Γης.
Πάντα να αντηχεί
σ' όλη την πλάση.
Φαντάσου..
_
γράφει η Ελένη Ιωαννάτου
Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!
“Δεν έχω κάτι να φοβηθώ απ’ τη χαρά.”. Ιδίως όταν προέρχεται από τέτοιες αιτίες, σαν την αιτία της γραφής σου δηλαδή, που τόσο χαίρομαι να την διαβάζω. Εξαιρετικό, Κόρη της Ποίησης!! Μπράβο!!!!!!!!!!
Σ’ ευχαριστώ Γιώργη μου για την θερμή σου αγκαλιά!!!
Χαίρομαι που σου άρεσε!!!
Καλή σου ημέρα!!!
Φαντάσου η γη να μας κράταγε το χέρι και εμείς τη γη στο χέρι μας… μητερα και παιδί… Μπράβο Ελένη μου το λάτρεψα!!!
Άννα μου το φυσιολογικό είναι αυτό. Η Γη να μας κρατάει το χέρι. Ίσως κάποτε… Ποιος ξέρει!!!
Σ’ ευχαριστώ πολύ πολύ πολύ!!!
όπως πάντα καταπληκτική … την φωνή της πένας σου…ακούγετε παντού..στις ψυχές όπου και να είναι..μπράβο σου Ελένη..
Δημήτρη μου πάντα με τον καλό σου λόγο!!!
Με συγκινούν τα λόγια σου!!!
Σ’ ευχαριστώ πάρα πολύ!!!!
Πάντα να δημιουργείς πεντάγραμμα στους ουρανούς σου, πολλά να είναι τα πουλιά που νότες ξαποσταίνουν… Έτσι θα έχει ο κόσμος λίγη χαρά από τις μελωδίες σου…
Αχ! βρε Σπύρο μου με έκανες να βουρκώσω!!!
Μια μεγάλη ανθοδέσμη ευχαριστώ και άλλη μια με χαμόγελα!!! Είναι το μόνο που μπορώ να σου χαρίσω!!!