Διψώ για ουρανό

Για τα νερωμένα σύννεφα,

για όσα κρύβονται ‘κει ψηλά

Διψώ για όσα σε ευχές μαζεύονται

και χορταίνουν ψιθύρους

Για όλα ‘κείνα που τα μάτια κόμπιασαν

τα βλέφαρα να λυγίσουν,

ν’ απλώσουν σε χέρια

τετράφυλλες μαργαρίτες

Δύο για μένανε

και δύο

για όποιον κοπιάσει,

λίγο πριν το ξέσπασμα της αλλαγής του Χρόνου.

Και τούτος αλλάζει

Αλλάζει φορεσιά και κατάληξη

Μα μυρωδιές ανίκανος είναι

να κουβαλήσει νέες

Τις ίδιες φέρει,

σαν ψυχή σε μετενσάρκωση,

λες και τα λάθη του προηγούμενου

δεν ήταν αρκετά

Δεν ήταν, το φωνάζω

Δεν ήταν, θέλω κι άλλα.

Θέλω να αγαπώ

κι ας είναι λάθος

Να ερωτεύομαι,

να κινδυνεύω, να ισορροπώ

κι ας είναι λάθος

Να χάνομαι, να τραγουδώ

κι ας λένε πως είναι λάθος

Να χάνω τη γη,

τα βήματα

Τα σκοτάδια στο μέτρημα,

τη λογική μ’ ένα ποτήρι κρασί

Να προσμένω μάγισσες στιγμές,

εξετάσεις να δώσω σε ξόρκια,

μήπως και τα ξημερώματα

χρώματα αλλάξουν

Κι ας είναι λάθος.

Διψώ για ουρανό

Γι’ αστέρια σκοτεινά,

λίγο πριν το χάσιμό τους

Για ‘κείνα που ο ορίζοντας ξεχνά

τον γυρισμό και μπερδεύεται στον μίτο του

Διψώ για λάθη,

που νέες καταιγίδες κουβαλούν,

μήπως και με ξεπλύνουν

Μήπως και με μπαλοθιές

νέους αστερισμούς καταφέρω να φτιάξω

Μήπως στην ξενιτιά

η σφαίρα ταυτότητα αλλάξει κι όνομα.

«Όνομα;», με ρώτησε.

«Αυτοκαταστροφή», απάντησα δίχως δισταγμό.

«Επίθετο;», συνέχισε καθώς με κοιτούσε στραβά.

«Δε θυμάμαι. Αν θέλετε, σας περιγράφω λάθη», αποκρίθηκα χαμογελαστός.

_

γράφει ο Βασίλης Μαντικός