Στην κάμαρα μου βασιλεύει αυτή,
κάθε βράδυ μου κρατά συντροφιά,
η Θεά, λυπημένη Σιωπή.
Στο βλέμμα της μια ανείπωτη ομορφιά.
Όλο μου λέει καταραμένα μυστικά,
πόσους μυριάδες ανθρώπους κοίμισε,
στα γόνατα της, γλυκά και τρυφερά.
Μα κάτι, άξαφνα, φρικτό απήχησε.
Είναι ο ήχος που τελικά σημαίνει,
η Νύχτα, σαν χτυπά καμπάνες,
όταν η Σιωπή τόσο ωραία πεθαίνει.
Πόσο τρομερά παλεύουν οι τιτάνες.
Γέρνει στα βάθη η Σιωπή, με χάρη, πεθαμένη.
Η Νύχτα αποχωρεί, σιωπηλά, με σεβασμό.
Τώρα πια, όλοι τους είναι απελευθερωμένοι.
Χάνω όμως, εγώ ολοένα, τον ποθητό εξιλασμό.
_
γράφει ο Φοίβος Μανωλούδης
Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!
Πολύ όμορφο το ποίημα σου Φοίβο!!!
Ο δικός σας θάνατος στο ποίημα γεννά Ελπίδα, Αγάπη και Ζωή, μου αρέσει πολύ!