Πώς να χωρέσεις τη μελωδία σ' ένα κοχύλι;
Τη στιγμή που η πηγή δεν ησυχάζει το νερό.
Πώς να περπατήσεις στο φεγγάρι;
Όταν το μονοπάτι του σκίζεται στα δυο.
Πως να ημερέψεις τη θάλασσα;
Όταν τα άστρα ψάχνουν το φως τους να βρουν.
Πώς να μυρίσεις το λουλούδι;
Τη στιγμή που σβήνει το ψωμί.

Δειλία στο όνειρο.
Όχι!
Χαρτοπόλεμος τα ιδανικά.
Όχι!
Σκορπούν στους τέσσερεις ορίζοντες.
Στης Γης το πανηγύρι.
Στων άστρων το ντουμάνι.

Ανοίγει ο κόσμος στα δυο.
Φλέβες γερνούν στη δοξασία.
Οπτασίες τα χέρια.
Θεριεύουν τα αγκάθια.
Ματωμένες παλάμες.
Μην χάνεσαι.
Σήκω!
Κοίτα τα σπλάχνα σου.
Πιες το αίμα της φωνής σου.
Σταυρός τα κόκκαλα σου.
Τα αρματώνεις την πλάτη σου.
Όχι!
Ψηλά το κεφάλι.
Εκεί που τα πουλιά ερωτεύονται.

Ο καθρέφτης αλλάζει πνοή.
Δίχως περίγραμμα το σχήμα.
Λικνίζεται η φλόγα.
Στης καρδιάς τη βροχή.
Αλαλάζεις αμνέ...
Το θεριό περιγράφει τη γύμνια σου.

Πόλη που είναι τα φώτα σου;
Κρατάς ισχυρά τις ηλιαχτίδες
στο σεντούκι της ζωής.
Μήπως σφραγίσεις
τις θύμησες τα χαράματα.
Μήπως αλυσοδέσεις
τα μελλούμενα σε παραπετάσματα.

Χαραυγή να ανατείλει.
Στην ψυχή μας.
Να λυτρωθούμε
στο όνειρο του ήλιου.
Τη στιγμή,
που γεννιέται η αυγή.
Ξημέρωσε.

 

_

γράφει η Ελένη Ιωαννάτου

Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!