Κινείστε γύρω μου,
σαν κομήτες,
πλέκετε τους ιστούς σας,
με αιχμαλωτίζετε στα δίχτυα σας,
ανήμπορη
με ακινητοποιείτε.
Τραβάτε από τα υγρά μου,
όχι για να ξεδιψάσετε,
αλλά για να με δείτε να αργοπεθαίνω,
από διαστροφή
ή δεν υπάρχει διαστροφή στην ευωχία;
Γλιστράτε πάνω στα τζάμια των παραθύρων μου,
γείτονες,
μέσα στον κορμό της ελιάς,
μόνη,
βλέπω και δεν μιλώ,
κλαίω δυνατά για να με ακούσω.
Δεν καταλαβαίνετε ότι κινώ τα νήματα,
ακόμα και χωρίς χέρια,
μόνο με το στόμα.
Και όταν θέλω να πω αυτό,
όλο κάτι άλλο λέω.
Και όλο σας αναζητώ τα μεσημέρια,
που γυρνάτε από τις δουλειές σας,
κομματιασμένοι,
έτοιμοι να κολατσίσετε τις σάρκες μου,
για να νιώσετε ξανά ζωντανοί.
Σας τις παραχωρώ απλόχερα.
Άλλωστε τον Ιούνιο παραιτήθηκα,
δεν έχω ζωή,
γείτονες,
απλώς κοιτώ.
_
γράφει η Χριστίνα Αντωνοπούλου
0 Σχόλια