wine_glass

Ο πατέρας μου είχε πέντε αδέρφια, τρία αγόρια και δυο κορίτσια. Το δεύτερο από τα αγόρια, στην εκκλησία το είχαν βαφτίσει Γιώργο και στα καφενεία «κούτελο». Ο πατέρας μίλαγε συχνά για αδερφό του τον Γιώργο, τον παίνευε λέγοντας πως ήταν μαγκιόρος ψαράς, πως έκανε πλάκες που γελάγανε όλοι και πως το παραγκώμι που τού είχαν κολλήσει, τού ταίριαζε γάντι. Εκείνο όμως που δεν παρέλειπε στις αναφορές του να επισημαίνει με νόημα ήταν αυτό που έκανε τον αδερφό του πρώτο ανάμεσα στους συγχωριανούς τους, το πιοτί. «Όλοι στο χωρίο», έλεγε, «είχαν να το λένε, γερό ποτήρι το κούτελο».

Στη ψιλόλιγνη στητή κορμοστασιά του με το σκαμμένο από την αλμύρα μακρόστενο πρόσωπό του ξεχώριζε το πλατύ μέτωπο. Σε μια εποχή που οι αξίες ήταν διαφορετικές, τα μέτρα και τα σταθμά άλλα, ο θείος του, είχε καταφέρει να αποσπάσει την αναγνώριση από τους όμοιούς του. Η γενναιοδωρία τους είχε αποτυπωθεί εύστοχα στο προσωνύμιο «γερό ποτήρι». Η φήμη που ακολουθούσε τον θείο του συνέβαλλε στο να συνειδητοποιεί σιγά – σιγά ότι εκτός από γιος του πατέρα του ήταν και ανιψιός του «κούτελου», κάτι που τον ωθούσε να κοκορεύεται ασυγκράτητα στους φίλους του και τον γέμιζε υπερηφάνεια. Περνώντας από τα καφενεία, περπατούσε κορδωτός όλο καμάρι.

Ο θείος Γιώργος, έλεγε ο πατέρας ότι δεν καυχιόταν ποτέ και τα λόγια του, μετρημένα, ηχούσαν όπως τα βότσαλα όταν πέφτουν στη θάλασσα. Εμένα μου άρεσε πολύ να ακούω για αυτά που είχε κάνει και σε κάθε ευκαιρία πέρναγα από τα καφενεία αναζητώντας με το βλέμμα μου τον πιο καλό του φίλο, περιμένοντας το νεύμα του. Με κάθιζε δίπλα του, με κέρναγε «υποβρύχιο» και μου μίλαγε για αυτόν, «να μάθω τι θείο είχα…» έτσι μου έλεγε. Όταν τέλειωνε την εξιστόρησή του ανυπόμονα του ζητούσα να μου πει κι άλλα, στο τέλος συμβιβαζόμουν με ένα «την άλλη φορά πάλι…».

Όταν πήγε στην Αμερική – πρώτη και τελευταία του – για να δει τα αδέρφια του, τη Μαρίτσα, το Στρατή και το Μανώλη, γύρισε πίσω με μια δεσμίδα δολάρια· ίσως και να ήταν η μοναδική φορά που γέμισε η τσέπη του. Τίποτα όμως δεν τού φτουρούσε, τα πάντα τού γλιστρούσαν από τις παλάμες σαν ψάρια που σπαρταρούσαν. Τα χρήματα τα ξόδεψε σε μια εβδομάδα, τύφλα ο ίδιος κερνούσε νυχθημερόν ανεξαιρέτως όλους τους συγχωριανούς του. Σε παροξυσμό από τη μέθη έπαιρνε ταξί να τον πάει από τα καφενεία στον κόκκινο φάρο του μακριού λιμενοβραχίονα – απόσταση πεντακοσίων περίπου μέτρων – για να κατουρήσει στη θάλασσα. Οι ιστορίες που άκουγε από τον επιστήθιο φίλο του, τον έκαναν να θαυμάζει τα «κατορθώματα» του θείου του και να κρυφογελά με την ψυχή του. Τα βράδια στο κρεβάτι κουκουλωμένος με την κουβέρτα τις ξανάλεγε στον εαυτό του ψιθυριστά για να τον πάρει ο ύπνος κι αντί για το «ζήσαν αυτοί καλά και μείς καλύτερα» το άλλαζε με το «γερό ποτήρι ο θείος μου, πέφτει αλλά δεν σπάζει».

Η μοναδική φορά που του έτυχε να πέσει και να μην ξανασηκωθεί δεν ήταν από το πιοτί, ήταν τότε που τον έτρωγε η φάουσα.

Στα πρώτα χρόνια της ενηλικίωσής του επιζητούσε επίμονα τις αφορμές για να τον ανακαλεί όσο πιο συχνά στη μνήμη του, αποσκοπώντας κάθε φορά στο να επιβεβαιώνει εκείνη την αρχική, την εφηβική του διαπίστωση, ότι ο αδελφός του πάτερα του, ο θείος του, «το κούτελο», ήταν όντως έτσι, έπινε, έπεφτε και δεν έσπαγε. Τώρα, τον μνημονεύει πλέον σπάνια, τόσο, όσες και οι πιθανότητες να του γλιστρήσει μέσα από το χέρι το ποτήρι να πέσει και να μην σπάσει, όπως συνέβη τις προάλλες.

_

γράφει ο Μιχαήλ Τσιμπλάκης

Ακολουθήστε μας

Οι προσφορές των εφημερίδων για το Σαββατοκύριακο 15 – 16 Φεβρουαρίου 2025

Οι προσφορές των εφημερίδων για το Σαββατοκύριακο 15 – 16 Φεβρουαρίου 2025

Real News Καθημερινή Πρώτο Θέμa Το Βήμα της Κυριακής Δώστε μας το email σας και κάθε Παρασκευήθα έχετε στα εισερχόμενά σας τις προσφορές των εφημερίδων (Δεν στέλνουμε ανεπιθύμητη αλληλογραφία ενώ μπορείτε να διαγραφείτε με ένα κλικ και δεν θα...

Επιστροφή στο χωριό

Επιστροφή στο χωριό

Ήθελε πολύ να κλάψει, να ξεσπάσει. Μα όσο κι αν προσπάθησε να βγάλει από μέσα του αυτό που του άδραχνε σφιχτά την καρδιά και του έκοβε την ανάσα, δεν το κατάφερνε. Τα κόκκινα από την αγρύπνια μάτια του παράμεναν στεγνά, σαν τα χωράφια που τα είχε ζεματίσει η αναβροχιά...

Άφιλτρο τσιγάρο

Άφιλτρο τσιγάρο

ΑΦΙΛΤΡΟ ΤΣΙΓΑΡΟ Κοίτα..  Έλεγα και σου έδειχνα την απλωμένη πόλη προς τα κάτω. Βράδυ στο ‘μπαλκόνι’ της Σαλονίκης. Εγώ δεν την έλεγα ποτέ Σαλονίκη!.  Εσύ μου το κόλλησες. Πάντα Θεσσαλονίκη την έλεγα.  Ολόκληρη.  Γιατί της άξιζε και με το παραπάνω. Κούκλα σαν και σένα....

Ακολουθήστε μας στο Google News

Διαβάστε κι αυτά

Άφιλτρο τσιγάρο

Άφιλτρο τσιγάρο

ΑΦΙΛΤΡΟ ΤΣΙΓΑΡΟ Κοίτα..  Έλεγα και σου έδειχνα την απλωμένη πόλη προς τα κάτω. Βράδυ στο ‘μπαλκόνι’ της Σαλονίκης. Εγώ δεν την έλεγα ποτέ Σαλονίκη!.  Εσύ μου το κόλλησες. Πάντα Θεσσαλονίκη την έλεγα.  Ολόκληρη.  Γιατί της άξιζε και με το παραπάνω. Κούκλα σαν και σένα....

Αντρικό κούρεμα

Αντρικό κούρεμα

Τα καλοκαίρια γυρίζαμε έξω. Οι μανάδες στο σπίτι οι πατεράδες στη δουλειά εμείς στις αλάνες. Οι αλάνες - δρόμοι, ήταν σαν τις γελοιογραφίες του Mordillo. Αν σου έφευγε η μπάλα στην κατηφόρα, είχες δυο επιλογές. Η μια ν’ αρχίσεις το τρέξιμο ώστε τα δεδομένα του...

Routine

Routine

- γράφει ο Κώστας Θερμογιάννης - Ήταν ίσως η μόνη γυναίκα στον κόσμο που ξέβαφε τα χείλια της! Έμοιαζε με εξώφυλλο ακριβού περιοδικού πολυτελείας που κανείς δεν μπορούσε να (εξ)αγοράσει. Είχε φίλους. Πολλούς και λίγους. Οι πολλοί της φίλοι, σαν τα πουκάμισα τα αδειανά...

2 σχόλια

2 Σχόλια

Υποβολή σχολίου