Μία θάλασσα αγριεμένη έχω μέσα μου.
Η μνήμη πιστό σκυλί που ουρλιάζει σε μέρες θανάτου.
Έπαψε ο φάρος να αναβοσβήνει.
Χαρτοπόλεμος οι σκέψεις.
Ο σταυρός του Γολγοθά έτοιμος πάλι να υψωθεί.
Προδομένες σκιές περιβάλλουν το χώρο.
Ξεχασμένη ξεψυχά η συγχώρεση.
Κι εσύ καμαρώνεις για την ομπρέλα σου που είναι στεγνή.
Εγώ πάλι όχι.
Δε σε είδα στη μπόρα. Δε σ’ αντάμωσα στη βροχή.
Κι όταν φυσούσε η σκόνη μ΄ανάγκασε να κλείσω τα μάτια. 
Μία θάλασσα αγριεμένη έχω μέσα μου –
Πλοίο δεν ταξιδεύει.
Μα αν το θες –
Τη φαντασία μου ναυλώνω για την πατρίδα σου.

_
γράφει η Χριστίνα Γαλιάνδρα