….γράφει ο Θεόφιλος Γιαννόπουλος
Οι συγγραφείς και οι ποιητές είναι άνθρωποι καταραμένοι. Που τους αρέσει να μισούν τη μοναξιά, κι όμως τα όνειρα και οι εξομολογήσεις τους είναι φτιαγμένα απ’ το μεδούλι της.
Τους συναντάς σε ώρες σιωπηλές, παρέα με μία θάλασσα ή χαμένους στις σκέψεις τους να μοιάζουν πως περπατούν παρέα με το υπόλοιπο, πολύβουο πλήθος. Με το κεφάλι τους σκυφτό στο στέρνο ή κοιτώντας ψηλά στον ουρανό. Με μια παράξενη λάμψη στα μάτια ή μ’ ένα ολόλαμπρο χαμόγελο στα χείλη. Μουτζουρώνοντας ένα λευκό χαρτί που δε χωράει άλλο μελάνι ή μονολογώντας ψιθυριστά στον εαυτό τους. Δίχως εσύ που τους προσπερνάς να έχεις καν υποψία για τον πόλεμο που λαμβάνει χώρα την ίδια στιγμή στο κεφάλι τους.
«Μας έρχονται ιδέες όταν ονειροπολούμε. Μας έρχονται ιδέες όταν βαριόμαστε. Μας έρχονται ιδέες όλη την ώρα. Η μόνη διαφορά ανάμεσα στους συγγραφείς και τους άλλους ανθρώπους είναι ότι εμείς το προσέχουμε όταν το κάνουμε»– Neil Gaiman
Είναι η ώρα που το μυαλό τους έχει κατακλύσει μια μελωδία από λέξεις και συναισθήματα. Κι αυτή η προσωπική ‘μουσική’ είναι μοιραία να τους απασχολεί σε κάθε στιγμή της καθημερινότητάς τους. Κρατώντας τους συχνά ακόμη και άυπνους, ώσπου επιτέλους να τα εξομολογηθούν εν τέλει όλα τους λυτρωτικά στο χαρτί. Γράφοντας και σβήνοντας. Σκάβοντας μέσα στο εγώ τους για να φέρουν στην επιφάνεια τις καταλληλότερες λέξεις. Εκείνες που ν’ αποτυπώνουν ολοκληρωτικά αυτό που θέλουν να νιώσεις όταν φτάσουν κάποτε στα μάτια και στη ψυχή σου.
Κι όπως αρμόζει στις αυθεντικά καταραμένες ψυχές, κουβαλούν πάντοτε στις πλάτες τους το βάρος της αμφισβήτησης για τον ίδιο τους τον εαυτό. Αυτολογοκρίνοντας με αυστηρότητα τις απόψεις και τα όνειρά τους. Γράφοντας και σκίζοντας κατόπιν τα χαρτιά σε μικρά – μικρά κομματάκια κάθε που συναντούν κάποιο ψεγάδι.
«Ο ποιητής μπορεί να υπομείνει τα πάντα, εκτός από ένα τυπογραφικό λάθος»– Όσκαρ Ουάιλντ
Γιατί στην πλειονότητά τους, οι συγγραφείς και οι ποιητές έχουν μάθει να ουρλιάζουν με τις σιωπηλές τους λέξεις. Δεν αρκούνται στα ημίμετρα. Στο απόγειο της δημιουργίας τους ξημερώνουν απλά για μια λέξη, μια τελεία, μια απόφαση για το τέλος της ιστορίας τους ή τον στερνό τους στίχο.
Αδιαφορώντας για την ζωή τους που κυλάει σαν νερό. Για τον κάθε δημιουργό έχει άλλωστε μονάχα αυτό σημασία: Πως αν δεν το κάνει τώρα, θα χάσει εκείνη τη μελωδία από την μουσική στο κεφάλι του. Κι αυτό θα τον στοιχειώνει με ενοχές σ’ ολάκερη την υπόλοιπη ζωή του.
«Μας διώχνουνε τα πράγματα, κι η ποίησις είναι το καταφύγιο που φθονούμε»– Κώστας Καρυωτάκης
Γι’ αυτό και δίνει έτσι αυθόρμητα την πένα στη φαντασία του. Ποθώντας να μιλήσει για αγάπη και για χωρισμό. Να υμνήσει και να κατακεραυνώσει συναισθήματα και πράξεις. Να σου δώσει ένα λόγο για να χαμογελάσεις σήμερα ή να προβληματιστείς για το αύριο. Να κριθεί και να σε κρίνει. Να σου βάλει διλλήματα ή να σου αναπτερώσει το ηθικό πως κάθε μέρα είναι διαφορετική, κρύβοντας μια νέα ευκαιρία.
Και παράλληλα, να θρηνήσει τα όνειρα που δεν έζησε, ποτίζοντας με λέξεις τις πληγές του.
Επιχειρώντας με τον δικό του λογισμό να εμπνεύσει εσένα. Εσένα, που ποτέ σου δεν συνάντησε και ίσως να μη συμβεί καμιά φορά σε τούτη τη ζωή. Μα που όσο διαβάζεις τα λόγια του και για όσο θα τα θυμάσαι και θα τα μεταφέρεις σε άλλους, θα παραμείνεις σίγουρα ο καλύτερός του φίλος.
«Οι συγγραφείς είναι απελπισμένοι άνθρωποι, και όταν πάψουν να είναι απελπισμένοι, παύουν να είναι συγγραφείς»– Τσαρλς Μπουκόφσκι
Και στο τέλος, ο αυστηρότερος κριτής του συγγραφέα είναι ο καταραμένος εαυτός του και μόνο. Κι αν έχεις ενδοιασμούς για τούτο, τότε διάβασε για την ζωή του Έντγκαρ Άλλαν Πόε, του Κώστα Καρυωτάκη, της Μαρίας Πολυδούρη, του Σαρλ Μπωντλαίρ, του Όσκαρ Ουάιλντ. Γι’ αυτούς και τόσους άλλους που ένιωσαν καταραμένοι απ’ τη στιγμή που έπιασαν την πένα και αγάπησαν την λογοτεχνία μέχρι την τελευταία τους πνοή.
Μα ας μιλήσουμε και για ‘σένα.
Εσύ λοιπόν τι νιώθεις όταν ανοίγεις ένα βιβλίο;
Υστερόγραφο:
«Δεν είμαι βέβαιος ότι υπάρχω. Είμαι όλοι οι συγγραφείς που έχω διαβάσει, όλοι οι άνθρωποι που έχω γνωρίσει, όλες οι γυναίκες που έχω αγαπήσει, όλες οι πόλεις που έχω επισκεφτεί» -Χόρχε Λουίς Μπόρχες
Φωτογραφία: © Ghinzo https://pixabay.com/el/photos/καλλιγραφία-ιστορία-μελάνι-φτερό-7188024/ Δωρεάν για χρήση, σύμφωνα με την Άδεια χρήσης περιεχομένου του Pixabay
0 Σχόλια