Θεσσαλονίκη, 10 Σεπτεμβρίου 2015

Αγαπητή Άγνωστη,

Η αλήθεια είναι πως δεν ξέρω από πού να αρχίσω, και τίποτα δεν φαίνεται πρόθυμο να με βοηθήσει για να γίνει πιο εύκολο τούτο το γράμμα. Λοιπόν… είναι που φύγανε οι μέρες βιαστικά και εγώ τις κοιτούσα αδιάφορα, περιμένοντας τις επόμενες ημέρες, τις καλύτερες, τις διαφορετικές, τις γόνιμες, τις εύκολες, τις ωραίες. Είναι που τα χρόνια χαθήκανε στην προσμονή των καλύτερων συνθηκών. Και εγώ κοιμόμουν. Κοιμόμουν σού λέω μονάχος μπροστά στο φόβο της μετέπειτα μοναξιάς μου. Κοιμόμουν ύπνους ανήσυχους ελπίζοντας σε μια στροφή της τύχης.

Και τώρα νιώθω σαν κάτι να άλλαξε. Πράγματι, το έμαθα πλέον [έστω και αργά] πως δεν υπάρχουν ευτυχισμένες στιγμές, αν δεν είσαι εκεί για να τις φτιάξεις, για να τις ζήσεις. Δεν υπάρχουν ωραία δειλινά, αν δεν είσαι εκεί για να τα δεις. Δεν υπάρχουν του πεπρωμένου ταξίδια, αν δεν ξεκινήσεις να τα περπατάς. Δεν υπάρχουν εκθαμβωτικοί ή έναστροι ουρανοί για όσους κρατάνε σφραγισμένα τα μάτια τους. Τίποτα δεν υπάρχει πιο πέρα από όσο τολμήσεις να απλώσεις την καρδιά σου. Ναι σου λέω. Έτσι είναι. Η ζωή χαρίζει μόνο τη σπίθα. Οι φωτιές είναι δικό σου προνόμιο.

Όμως, με τί λόγια τώρα να σου πω, και πώς να με πιστέψεις καλή μου. Το κόλπο είναι στη μοιρασιά! Αν δεν το ξέρεις μάθε το. Άνθρωπος γιατί να λέγεσαι, αν δεν μοιράσεις την καρδιά σου από το πιο βαθύ έρεβος μέχρι την πιο λαμπρή λιακάδα, από το μεγαλύτερο μίσος μέχρι την πιο αγνή αγάπη. Γιατί τα γράφω αυτά, μη με ρωτάς. Τί περιμένω από μια σελίδα Α4 που θα κλειστεί σε ένα γυάλινο μπουκάλι και θα ταξιδέψει στην ονειροπόλα θάλασσα με «εσένα» προορισμό της, δεν ξέρω. Είναι η ανάγκη μου τέτοια και πώς να την νικήσω…

Με όση αγάπη δεν σου χάρισα ποτέ μου,

Σ.Α.Τ.

_

γράφει ο Σωκράτης Τσελεγκαρίδης