«Όρθιος και μόνος σαν και πρώτα περιμένω.»
(Μ. Αναγνωστάκης, «Κι ήθελε ακόμα»)
Νιώθω την ανάγκη να σου γράψω από μακριά,
αφού δεν έτυχε να συναντηθούμε τόσα χρόνια «εν μέσαις Αθήναις».
Έρχεται η ώρα που πρέπει να μιλήσεις.
Και να πεις στα παιδιά που περιμένουν την αλήθεια.
Σαν τις πρόκες – πρόσταξες – να καρφωθούν οι λέξεις.
Μα ποιος ρήτορας θα γίνει ηνίοχος στο άρμα που επιβαίνεις;
Ποιες φωνές θα γκρεμίσουν τον πόνο που τειχίζει τις μέρες μας;
Με ποιες ακτίνες θα διαπεράσεις τα κάστρα του παραμυθιού
ψάχνοντας τη φωλιά του δράκου και τα ονόματα του σκύλου στα μετόπισθεν;
Και αν ο σκύλος δεν λέγεται μόνο σκύλος;
Και τι θα κάνεις τον μύθο που «κρύπτει νουν αληθείας»;
Σκέψου αυτά που γράφω καθώς περνούν οι μέρες του πολέμου.
«…Κανένας στίχος σήμερα δεν ανατρέπει καθεστώτα…»
Και όμως άλλοι στίχοι φράζουν με οδοφράγματα τις αρτηρίες του χρόνου.
Ενώ η μεγάλη πόλη προχωρά κυνηγημένη από τους αργυραμοιβούς, τους πιστωτές της.
Σε ποιο χρόνο να σταματήσω την κλίση των συναλλαγών;
Ποια έγκλιση θα συνάξει τους κανόνες που μεταναστεύουν αφήνοντας ακέφαλο τον λόγο;
Σκέψου καθώς περνούν οι μέρες του πολέμου.
Ό,τι και αν σου συμβεί, όπου και αν βρεθείς,
Μνημόνευε Δημήτριο Σωτήρα και άσε κατά μέρος τους φαντασμένους της Σιδώνας –
ξέρουν αυτοί να σέρνουνε τις χώρες τους στα «λαϊκά παζάρια».
Στάσου εσύ όρθιος και φώναζε να γίνουμε πολλοί
Μήπως και τελικά γκρεμίσουμε τον Ηρακλείδη και τον Βάλλα…!
_
γράφει ο Χρήστος Τσαγκάρης
0 Σχόλια