Πίσω απ’ το τζάμι θωρακισμένο το όνειρο
Ο κόσμος μια γυάλινη σφαίρα
Κυλάει στη βροχή
Σέρνεται σαν το σκουλήκι στο χώμα
Τσαλαβουτάει σε λάσπη χρυσή
Κρατάει απόσταση ασφαλείας και ουρλιάζει στον άνεμο
Δεν πάει κόντρα, μονάχα οπισθοχωρεί
Τη στάχτη κερνάει
Ξανά και ξανά με φωτιά και σιωπή
Όταν βραδιάζει, ο απολογισμός, σου κόβει την ανάσα
Πού να πας με μια ψυχή αλεξίσφαιρη
Μα δίχως αντίβαρο
Κάθε σου βήμα βαραίνει όλο και πιο άνισο
Δίκαια ή άδικα ριζώνεις εδώ
Το παράθυρο ποτέ δεν ανοίγει
Μέσα στη γυάλα, βουτάς ξανά το μυαλό
_
γράφει η Άννα Ρουμελιώτη
το μυαλό υπο κώδωνα Άννα;;;;Αν και απαισιόδοξο ωραίο όπως πάντα.
Επι τη ευκαιρία σου εύχομαι το καλυτερο για τη γιορτή σου Αννούλα του χιονιά
Σε Ευχαριστώ πάρα πολύ Λένα και ιδιαίτερα για τις ευχές.
“Πού να πας με μια καρδιά αλεξίσφαιρη” που δεν πάει κόντρα μόνο οπισθοχωρεί. Κάθε στίχος τροφή για σκέψη. Πολύ ωραιο Άννα! Να είσαι πολύχρονη και πάντα δημιουργική
Με χαροποιεί ιδιαίτερα το σχόλιο και οι ευχές σου Χριστίνα!Την καλημέρα μου!
Η γραφή σου Άννα μου, εξαιρετική!!! Έστω και καθυστερημένα σου εύχομαι να πετύχεις τους στόχους σου και να είσαι πάντα υγιής και ευτυχισμένη. Χρόνια σου Πολλά!!!
Οι ευχές απ΄την καρδιά δεν είναι ποτέ καθυστερημένες. Σε ευχαριστώ πάρα πολύ Βάσω μου να είσαι πάντα καλά!!