Από την πρώτη τη στιγμή, στον κόσμο αυτό που θα ’ρθεις
είσαι ταγμένη μια ζωή, αγάπη να μας μάθεις.
Σαν αδελφή μοιράζεσαι ό,τι κι αν έχεις λάβει
αφού αγάπη αδελφική σαν φάρος σε ανάβει.
Σαν σύντροφος ολημερίς τον εαυτό σου δίνεις
κι ας έρχονται μύριες στιγμές που μαύρα δάκρυα ρίχνεις.
Γίνεσαι χάδι και φιλί, δροσιάς πηγή στο κάμα
και παίρνεις για ανταμοιβή την πίκρα και το κλάμα.
Κι όταν το φέρει ο Θεός και γίνεις και μητέρα
παίρνεις μια όψη άγια ωσάν την Πλατυτέρα.
Δίνεις το αίμα της καρδιάς παιδιά για ν’ αναστήσεις
στο όμορφο και στο καλό να τα καθοδηγήσεις.
Κι όταν εγγόνια με καιρό σου φέρουν τα παιδιά σου
θαρρείς πως πίσω έρχονται τα νιάτα τα δικά σου.
Πατείς στη γη αλλά πετάς, “γιαγιά” σαν σε φωνάζουν
κι ευθύς δυο χέρια παιδικά τρέχουν και σ’ αγκαλιάζουν!
Σ’ όποιο κι αν ανεβείς σκαλί της κοινωνίας πάνω
Γυναίκα, τσ’ αξιωσύνες σου δεν αντιπαραβάνω.
Δασκάλα, φίλη και γιατρός, κορώνες με πετράδια
χωρίς αυτές η ζήση μας σίγουρα θα ’ναι άδεια.
Διδάσκεις και διδάσκεσαι, παίρνεις χαρά και δίνεις
εγγύηση ο λόγος σου σαν παίρνεις την ευθύνη.
Με ένα λόγο σου απλό τα πάντα γαληνεύεις
αισθήματα πίκρας και θυμού δεν εξωτερικεύεις.
Τον όρκο αυτόν που έδωσες στον μέγα Ιπποκράτη
κρατάς τον φάρο στη ζωή, στα μήκη και στα πλάτη.
Γυναίκα είσαι μια ζωή στήριγμα κοινωνίας
διώχνεις με μία κίνηση τα νέφη της ανίας.
Πολλοί σε εξυμνήσανε και γράψανε για σένα
γιατί έγραψες ιστορικά κεφάλαια τιμημένα.
Σουλιώτισσα, Ηπειρώτισσα, μα και σαν Μπουμπουλίνα
στην άμμο έκανες με μιας ν’ ανθοβολούν τα κρίνα.
Κρινάκια αγνά της λευτεριάς παντού είναι φυτρωμένα
και εξυμνούν τα κάλλη σου θυσίες ποτισμένα.
Αγώνες έδωσες πολλούς στης φάμπρικας τον χώρο
δικαιωμάτων λάβαρο κρατάς μέσα στον χρόνο.
Πως είναι λέει τάχατες σήμερα η γιορτή σου
μα να γιορτάζεις θα ’πρεπε σε όλη τη ζωή σου!
Όμως χιλιάδες σε πατούν, μυριάδες σε χλευάζουν
μα απ’ το βάθρο της τιμής δεν θα σε κατεβάσουν!
Χρόνια πολλά, γυναίκα εσύ, π’ όλα τα ενσαρκώνεις
θύελλες ενθουσιασμού στο διάβα ξεσηκώνεις!
–
γράφει η Χρυσούλα Πλοκαμάκη
“Μα να γιορτάζεις θα ’πρεπε σε όλη τη ζωή σου!” Αυτό αγαπημένη μου Χρυσούλα το κρατώ… για όλα όσα τόσο γλαφυρά, τόσα μοναδικά περιέγραψες… για όλους αυτούς τους ρόλους “Ζωής” που καλείτε να φέρει σε πέρας μια γυναίκα, αξίζει να την γιορτάζουν και να γιορτάζει κάθε μέρα!!! Την αγάπη μου!!!
Σε ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου , αγαπημένη μου Σοφία!
Να σας έχει ο Θεός καλα!
ΥΓΕΙΑ ΑΓΑΠΗ ΚΙ ΕΛΠΙΔΑ!
Τα φιλιά μου και την αγάπη μου!