Πάνε χρόνια από τότε
Για πρώτη φορά ένιωσα πως τίποτα δεν γνωρίζω
Πως είμαι ένα άσπρο χαρτί
Μπέρδεψα την πείνα με τη δίψα
Τον πόνο με τη χαρά
Το γέλιο με το κλάμα
Για πρώτη φορά έπιασα τον εαυτό μου
να παραδίνεται στο θεό των ονείρων
την ίδια στιγμή που τα πόδια μου
ανέβαιναν τα σκαλοπάτια προς την κρεβατοκάμαρα
Για πρώτη φορά μια ανώτερη δύναμη
με πρόσταξε να ανοίξω τα μάτια
Ξαπλωμένη στο κρεβάτι
Μες στο κατασκόταδο
Ένιωσα τη μικρή σου ανάσα στο πλάι μου
Ανέπνεες στο λεχωνιάρικο καλάθι σου
Ανέπνεα κι εγώ
Για πρώτη φορά κατάλαβα τι σημαίνει «για πάντα»
Για πάντα να νοιάζομαι
Όσο ζω κι όσο η ψυχή μου υπάρχει
Σε αυτό ή σε ένα άλλο σύμπαν
Θα νοιάζομαι για πάντα για σένα
Βρήκα κάτι στη ζωή αυτή δίχως τέλος.
_
γράφει η Ελένη Δεληβοριά
0 Σχόλια