Θέλησες να μου μιλήσεις για τα δεκαεννιά χιλιοστά

που προκαλούν πόνο

ωστόσο γύρισες αλλού το βλέμμα ψάχνοντας στο

ταβάνι από κάπου να πιαστείς

σε είδα να κρεμιέσαι όχι από το λαιμό όπως φοβήθηκα

αλλά από τα χέρια

λικνιζόμενη να κουβαλάς το βάρος

μιας γενικευμένης ενοχής στις πλάτες σου

ξεκίνησες να λες για τις καλαμιές που εμφανίζονται

στα όνειρά σου και που κινούνται νωχελικά

κάτω από την επίδραση ενός ψυχρού (βορινού) ανέμου

και εγώ που δε τόλμησα να σε κοιτάξω προσπάθησα

να φανταστώ τις καλαμιές σου χωρίς χρώμα παρά

μόνο ήχο αλλά το μόνο που κατάφερα να δω μπροστά μου

ήταν τα δώδεκα κεριά που δεν έσβησες

μπροστά από το παράθυρο με τα λιπαρά σημάδια

που άφησε το μέτωπό σου καθώς έψαχνες

τη ρωγμή που δεν χαράχτηκε ποτέ

θυμάμαι να σου λέω (ή μπορεί να το φαντάστηκα) πως

το αίμα στο τζάμι πλύθηκε

όχι όμως στο χερούλι της πόρτας ή στο στρώμα στο

διπλό μεταλλικό κρεβάτι και ας το γυρίσανε ανάποδα

για να κρύψουν την ατιμία

τα σημάδια παραμένουν εκεί ώσπου να σαπίσει ο χρόνος

ή μέχρι ωσότου τα χόρτα στην αυλή μεγαλώσουν, θεριέψουν,

διαπεράσουν τους τοίχους

και καταπιούν την ιστορία σου που δε κατάφερες

να εκφράσεις με λέξεις παρά μόνο με πράξεις

δεν κατάλαβε ποτέ κανείς

μοναχά κρίνανε τις χειρονομίες σου αφαιρετικές

άρα και επικίνδυνες

είναι που απέτυχαν να συλλάβουν την αφήγηση πίσω

από τον καθρέφτη

και αυτό νομίζω είναι το σφάλμα τούτου του κόσμου

_

γράφει η Έλενα Κοτσιλίτη

Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!