Στα χέρια σου βαστάς
μια τυραννία
οι αδέκαστοι κριτές
καραδοκούν.
Κι εσύ να τρέμεις τη στιγμή
όμοια με του θανάτου η αγωνία
να τρέμεις την ώρα εκείνη,
που το δάχτυλο εμπρός σου
εκείνοι θα σου κουνάνε
με λύσσα και μανία.
Στα μάτια σου
βροχή και καταιγίδα
λυγίζει μέσα από τα χείλη σου
η σιωπή.
Βαρίδια ασήκωτα οι ώμοι
ανήμπορος πια τώρα
να είσαι εσύ.
Δεν το αντέχεις άλλο
να είσαι πάντα μια πυξίδα
δεν το αντέχεις
ολομόναχος να είσαι
και να χαράζεις
για τους άλλους την πορεία.
Δεν το αντέχεις άλλο
οι κραυγές βουλιάζουν μέσα σου
μα εσύ να μη βουλιάξεις.
Μα εσύ να μην χαθείς.
Ψάξε τη δική σου διαδρομή να βρεις
ψάξε την ευκαιρία
δεύτερη ζωή δεν έχει…
_
γράφει η Άννα Ρουμελιώτη
Αμήν Άννα….για όλους μας. Να μη βουλιάξουμε…να μη χαθούμε..να μη φοβηθούμε την όποια τυραννία…
Καλημέρα!
Μακάρι να μην τυραννιέται κανείς …μα κανείς Μάχη μου!!Ας το ευχηθούμε για ολους!!Καλημέρα
Από κεκτημένη ταχύτητα απάντησα ως ανώνυμος Μάχη μου 🙂
Άννα μου δυνατό το ποίημα σου!!!
Δεν θα χαθούμε. Κανέναν δεν θα αφήσουμε να βουλιάξει!!!
Τύραννοι πάντα θα βρίσκονται. Τον “άνθρωπο” οφείλουμε να σώσουμε.
Ελπίζουμε… μα είναι χρέος μας τελικά.
Καλή συνέχεια στην ημέρα σου!!!
Έτσι είναι Ελένη μου!Σε ευχαριστώ πολύ την καλημέρα μου!