Πρόσωπα

Πέτρος (40 ετών) & Παύλος (37 ετών), αδέλφια

(Στο υπόγειο ενός σπιτιού. Ο Πέτρος ψάχνει σ’ ένα ντουλάπι…)

ΠΑΥΛΟΣ: Τι γίνεται;

ΠΕΤΡΟΣ: Ψάχνω…

ΠΑΥΛΟΣ: Ακόμα;

ΠΕΤΡΟΣ (κοντοστέκεται): Αν δεν έχεις υπομονή, έλα να βοηθήσεις κι εσύ!

ΠΑΥΛΟΣ: Και ποιος θα κρατάει τσίλιες; Αν κατέβει ξαφνικά και…

ΠΕΤΡΟΣ (τον κόβει): Έχει χρόνια να κατέβει εδώ κάτω…

ΠΑΥΛΟΣ: Αν όμως…

ΠΕΤΡΟΣ:…αποκλείεται…

ΠΑΥΛΟΣ: Λες;

ΠΕΤΡΟΣ: Ξέχασες; Μια ζωή παραπονιέται ότι τον πειράζει η υγρασία… (ειρωνικά) Εδώ που τα λέμε… δεν υπήρχε κάτι που να ΜΗΝ τον πείραζε…

(Μικρή παύση. Ο Παύλος ρίχνει ματιές προς την πόρτα. Ο Πέτρος συνεχίζει το ψάξιμο)

ΠΕΤΡΟΣ: Παύλο, δες! Νομίζω πως κάτι βρήκα! (τραβά ένα κουτί)

ΠΑΥΛΟΣ (τον πλησιάζει, γονατίζει κοντά του και καθαρίζει τη σκόνη με τις παλάμες του) Νομίζεις ότι…

ΠΕΤΡΟΣ: Θα δούμε… (ανοίγουν το κουτί)

ΠΑΥΛΟΣ (γουρλώνει τα μάτια του): Πω… πω, Θεούλη μου!

ΠΕΤΡΟΣ: Δες, Παύλο, δες! Χρυσά βραχιόλια, σκουλαρίκια, δαχτυλίδια…

ΠΑΥΛΟΣ (προσέχει κάτι): Τι είναι αυτά τα σακουλάκια; (ανοίγει ένα) Λίρες…

ΠΕΤΡΟΣ (ανοίγει κι αυτός άλλο ένα) Ναι…χρυσές λίρες…

ΠΑΥΛΟΣ: Τα κοσμήματα της μαμάς και… και τα λεφτά απ’ την προίκα της… (τα ανακατεύει με τα χέρια του) και… (πιάνει ένα μάτσο χαρτονομίσματα) κι ένα σωρό χιλιάρικα…

ΠΕΤΡΟΣ: (χαμογελά) Επιτέλους!! Επιτέλους!!!

ΠΑΥΛΟΣ: Τι εννοείς;

ΠΕΤΡΟΣ: Δεν καταλαβαίνεις; Η τύχη μας χαμογέλασε…

ΠΑΥΛΟΣ: Μα… (κομπιάζει)

ΠΕΤΡΟΣ: Τι έπαθες;

ΠΑΥΛΟΣ: Δεν είναι σωστό!!

ΠΕΤΡΟΣ: Ποιο…

ΠΑΥΛΟΣ: Αυτό που πάμε να κάνουμε…

(Ο Πέτρος σηκώνει τους ώμους)

ΠΑΥΛΟΣ: Είναι σαν να κλέβουμε…

ΠΕΤΡΟΣ: Έλα τώρα…

ΠΑΥΛΟΣ (πιο έντονα): Είναι σαν να κλέβουμε…

ΠΕΤΡΟΣ: Ποια; Αυτά που μας ανήκουν;

(Ο Παύλος δεν απαντά)

ΠΕΤΡΟΣ: Δικά μας είναι, αδελφέ μου! Άλλο αν ο γερο-τσιγκούνης… (με θυμό) Τι τα καταχώνιασε εκεί; Μαζί του θα τα πάρει, ο παλιόγερος;

ΠΑΥΛΟΣ: Μη μιλάς έτσι για το μπαμπά…

ΠΕΤΡΟΣ: Όπως θέλω θα μιλάω…

ΠΑΥΛΟΣ: Πώς είναι δυνατόν; Είναι άρρωστος, σχεδόν ετοιμοθάνατος…

ΠΕΤΡΟΣ: Εγώ είμαι νεκρός χρόνια τώρα… από τότε που αναγκάστηκα να θάψω τα όνειρα μου… εξαιτίας του…

ΠΑΥΛΟΣ: Ακόμα σε βασανίζει αυτό; Έχει περάσει τόσος καιρός…

ΠΕΤΡΟΣ: Κάποια πράγματα, και να θες, δεν μπορείς να τα ξεχάσεις… (κοιτάζει τον αδελφό του κατάματα) Πότε στάθηκε αυτός δίπλα μας; Θα σου πω εγώ: Ποτέ… ποτέ… Π-Ο-Τ-Έ!!!

(Ο Παύλος κουνά το κεφάλι του)

ΠΕΤΡΟΣ: Μόνοι μας παλέψαμε… εσύ κι εγώ… χάσαμε τα καλύτερα χρόνια μας μέχρι να σταθούμε στα πόδια μας. Κι όμως, δεν ήταν ανάγκη! Θέλω να πω… θα μπορούσε να μας δώσει λίγα απ’ τα χρήματα που φύλαγε ζηλότυπα μέσα στο σεντούκι του… ειδικά τότε που κινδυνέψαμε να τα χάσουμε όλα!!! Ω, Θεέ μου, πόσο τον παρακάλεσα!!! Όμως… τίποτα!!! Σαν να του άρεσε να μας βλέπει να βασανιζόμαστε!!!

(Χαϊδεύει το κουτί)

Ο Θεός όμως μας λυπήθηκε! Κοίτα… κοίτα… όλα δικά μας!

(Ακούγεται από πάνω δυνατός βήχας)

ΠΑΥΛΟΣ: Ο μπαμπάς… (πάει προς τη σκάλα, ο Πέτρος τον πιάνει απ’ το μανίκι)

ΠΑΥΛΟΣ (τινάζει το χέρι του): Κάτι έχει…

(Από πάνω ακούγεται μια ξεψυχισμένη φωνή: Νερό… νερό)

ΠΑΥΛΟΣ (στον Πέτρο που τον εμποδίζει): Πρέπει να πάω επάνω… άσε με σου λέω!

(Ακούγεται πάλι δυνατός βήχας. Ο Παύλος σπρώχνει στην άκρη τον αδελφό του, ανεβαίνει τις σκάλες, δοκιμάζει ν’ ανοίξει την πόρτα)

ΠΑΥΛΟΣ (στον Πέτρο): Δώσε μου το κλειδί!!!

(Ο Πέτρος με αργές κινήσεις κάνει πως ψάχνει την τσέπη του)

ΠΕΤΡΟΣ: Κάτσε να δω πού το έβαλα το αναθεματισμένο…

ΠΑΥΛΟΣ (ανυπόμονα): Δώσε μου το κλειδί, σου λέω!!!

(Από πάνω ακούγεται πάλι μια ξεψυχισμένη φωνή: Νερό… νερό. Ύστερα ένας γδούπος σώματος)

ΠΕΤΡΟΣ: Μάλλον… τέλειωσε…

ΠΑΥΛΟΣ: Τι θα κάνουμε τώρα;

ΠΕΤΡΟΣ: Θα ζήσουμε…

ΠΑΥΛΟΣ: Κι ο μπαμπάς;

ΠΕΤΡΟΣ: Τελειωμένη υπόθεση…

ΠΑΥΛΟΣ: Μα, δεν ξέρουμε αν ζει ή αν πέθανε…

ΠΕΤΡΟΣ: Και τι μ’ αυτό;

ΠΑΥΛΟΣ: Να δούμε πώς είναι…

(Ο Πέτρος βάζει τα σακουλάκια με τις λίρες στις τσέπες τις δικές του και του Παύλου και το κουτί με τα κοσμήματα και τα χαρτονομίσματα σε μια σακούλα. Ύστερα βγάζει το κλειδί…)

ΠΑΥΛΟΣ (δείχνει το κλειδί): Ώστε το είχες επάνω σου τόση ώρα; Και δεν…

ΠΕΤΡΟΣ (τον κόβει με μια κίνηση του χεριού): Έλα, πάμε…

ΠΑΥΛΟΣ: Πώς είναι δυνατόν;

ΠΕΤΡΟΣ: Αρκετά δεν έζησε; Καιρός τώρα να ζήσουμε κι εμείς! (τον πιάνει από το μπράτσο) Πάμε… (Ο Παύλος ρίχνει μια ματιά πίσω του) Μην κοιτάς πίσω, που να πάρει!! Δεν υπάρχει τίποτα πια!! (τον σπρώχνει προς τη σκάλα)…

_

γράφει η Σμαραγδή Μητροπούλου

Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!